Şeker Kamışı

Belgesel çekimi için gitmiş olduğum bir köyde, yaşları doksan civarında olan iki ihtiyar çiftle karşılaşınca yanlarına gittim ve kameramı açıp röportaj yapmaya başladım. Fazlaca merak ettiğim soruyu ikisine de sordum:
- Bu zaman kadar birbirinizin gözlerine hasretle baktığınıza göre sevginiz de büyük olmalı. Teyzem söyler misin eşin sana bunca zaman sevgisini nasıl gösterdi. Büyük şeyler yapmış olması lazım.

Yaşlı kadın arka tarafta bir şeylerle uğraşan eşine baktı ve bu zamana kadar aralarında sır gibi sakladıkları şeyi söylediğini hissettirdi. Çünkü ileride ki amcaya duyurmamak için fısıldar gibi konuşuyordu:
- Beni ne kadar sevdiğini şeker kamışı sayesinde anladım.

Şaşırmıştım. Şeker kamışı nerden çıkmıştı diye kendime soruyordum. Sonra teyzeye de sordum bunu:
- Sevgiyle şeker kamışının ne alaka var teyzecim?

Arka taraftaki eşine nemli gözlerle bakıyordu. Ve başladı anlatmaya:
- Oğlum, ben kendimi bildim bileli biz çok fakiriz. Mısır ekmeği haricinde en lüks yiyeceğimiz şeker kamışıydı. Çok sevdiğimi bildiği için evlendiğimizden beri Ahmet Bey tarlaya gidip şeker kamışı toplardı. Kamışlardan birkaçını kendine ayırıp diğerlerinin hepsini bana verirdi. Ama kamışların kenarlarını hep dişlemiş görürdüm. Ben mahalledeki çocuklar yapar diye düşünürdüm. Bir gün denk geldim Mehmet Bey’e, meğerse o dişliyormuş kamışları. Sonra getirip birazını bana verdi ve kalanını kendine aldı. O zamana kadar bana getirdiği kamışların hiçbirinde acı çıkmamıştı. Merak edip kendine aldığı kamışların yanına gidip hepsinin tadına baktım. Hepsi acıydı. Meğer bizim adam yıllardır hepsinin tadına bakarak tatlıları bana veriyormuş. Sevgi senin zannettiğin gibi büyük şeylerle anlatılmıyor oğul. Ömürlük sevdayı hissettirmeye bir şeker kamışı bile yetiyor…