SELAM BEN GELDİM!

Eveeeeet, gelelim kuru fasulyenin faydalarına. Ay pardon! Corona'nın zararlarına. Dikkatinizi çekerim adını büyük harfle yazdım ve kesme işareti koydum,zira kendisi de artık oldukça özel bir varlık. Şu anda herkesin dilinde,aklında,kalbinde yalnızca Corona var. Oysa ki ateş bacayı sarana kadar nasıl da mutluyduk değil mi? Çinliler hak etmiş, gavurlar Allah'ın gazabını gördü sonunda,yaptıkları zulümlerin cezasını çekiyorlar,zaten çok pis bir millet gibi gibi... Çünkü biz meleğiz. Asla hak yemiyoruz,zulmetmiyoruz, kirlenmiyoruz. Eeee sanırım çuvaldızı kendimize batirmanın zamanı geldi he ne dersiniz? Başlayalım mı? Şimdi burada hiç müslüman,ateist hristiyan,yahudi muhabbetlerine girmiyorum. Belki de bu virüs bize biraz olsun insan olmayı öğretir diye düşünüyordum ama nafile. Çin'de virüsten dolayı karantinaya alınmış küçücük bebeğe bile acımadan işi gavur,müslüman,onlar zulümlerinin bedelini ödüyor muhabbeti yapanları gördük. Çünkü empati yapmak için düşünmek gerekir ki o bizim millette yok. Yargılamak içinse bir miktar ilkel dürtü yeterli. Simdi... Virüs kapımızı çaldığında,yana yakıla çözüm arayıp,karantina altına birilerini sokup çıkarırken hiç düşünme fırsatımız olur mu acaba diyordum ki. O da yok. Hâlâ birilerini suçlamanın derindeyiz. O yurt dışına gitti,bu öksürdü,şu tıksırdı. Asla vazgeçmiyoruz. Evrenin bir sistemi var. Bu dünyaya bir amaç için gönderildik. İnsansılıktan insanlığa geçebilmek için. Bir olabilmek,anlayabilmek,yaşamın yanında olabilmek için. Yani sadece ben değil biz olabilmek için gönderildik. Bunu biz yapamayınca yardımımıza bir virus yetişti. " Bakın ben birilerine eziyet ediyorum,vicdanınızı yoklayın"dedi. Ancak nasıl bir körlük,nasıl bir sağırlıksa. Görmüyor,duymuyoruz. Bize dokunmayan hiç bir seyi ya önemsemiyor,ya da aşırı önemseyip durmadan yargılıyoruz. Biz ne zaman insan olacağız. Ne zaman yargılamaktan vazgeçip,anlamaya çalışacağız. Benim umudum kalmadı. Bizi ancak ölüm paklar. Belki,yeniden yaratılmak. Daha iyi bir versiyonda. Daha anlamlı. Evrende herşeyin bir sebebi var. Herşey bizim düşünmemiz için,ve ben buradan yalvarıyorum. Lütfen düşünelim, niye yaşıyoruz,nereye varmaya çalışıyoruz,kim olmaya çalışıyoruz. Herşeyi düşünelim... Virüse gelince. Takılmalı mıyım bilemiyorum. Ancak takılmamayı tercih ediyorum. Zira herhangi aptal bir sebepten dolayı ölme ihtimalim ,bu virüsten ölme ihtimalimden çok daha fazla. Örneğin;tecavüz ve siddetten ölen kadınlar için tedbir alınsaydı belki bunları yaşamazdık. Ya da aptal milliyetçi duygularımızla ölüp,öldürmeseydik bu şekilde silkelenmek zorunda kalmazdık. Sizi bilmem ama ben bu virüse teşekkür ediyorum. Canın ne kadar tatlı olduğunu hatırlattı bize. Belki... Çok düşük bir ihtimal ama milyonda birde olsa cana bundan sonra gereken değeri saygıyı gösteririz. Demem o ki çok takılmayın,anlamaya çalışın. Sevgilerimle...