Senden Önce Ben

Dürüst olmam gerekirse ilk kez bir yazıma başlık atıyorum..
Çünkü *senden önce* hiçbir şeyin adı yoktu.
Hiçbir hikayenin,hiçbir yazının veya bir dizinin adı yoktu. Ve sonları da yoktu.
Senden önce benim hikayemde son farklıydı.
Nefret doluydum... Dostluğa,yalandan ilişkilere, aşka inancım kaybolmuştu..
Sonra aileye olan inancım kaybolmuştu...
Birine sevgi hissedebiliyordum ama o sevginin sıradanlığını hissedebiliyordum.
Sıradan,durağan..İçimde hiçbir hareket hissetmiyordum...
En ufak bir kıpırtı veya heyecan yoktu.
Kaybetme duygusu da yoktu.
Birinin kokusunda,gözlerinde kaybolmak sadece hayallerimde kurabileceğim şeylerdi..
ve dürüst olmak gerekirse bunları yaşamakta istemiyordum.
Kaderimde ne varsa yaşamaya hazırlamıştım kendimi öylece...
Sıradan biriyle evlenecektim. Sıradan bir sevgiyle yaşamımı sürdürmeye devam edecektim...
Ve ben bundan nefret ettim. Nefret ettikçe de nefretim büyümeye başladı.
Farklıydım herkesten. İsteklerim,arzularım,inançlarım bambaşkaydı.
Hemen hemen herkesle çekilişiyor, çekişiyordum.
Bazen kendimle bile.
Kavgalar ettim kendi içimde.
Defalarca kaybettiğim kavgalar...
Umudum hiç yoktu. Buz gibiydim. Sonsuz bir kışın içinde hapsolduğumu hissediyordum.
Biliyordum, senden önce hiç sevilmedim,sevmedim ve sevilmeyecektim.
İnsanların aradığı,istediği,arzuladığı kişi olmamıştım hiç.
Hiç kimseye ait hissetmedim kendimi..
Sevgiyi hiç hissedemedim o soğuk kışta...
Olan tek şey öfkem içinde boğulmaktı.
Ayrıca senden önce ben hiç duygusal değildim. Hiç gözyaşı dökmedim..
Senden önce kimseyi bu kadar özlemedim.
İçim buz gibiydi, nasıl özleyebilirdim? nasıl sevebilirdim ki öylece birini hiçbir şey olmamış gibi?
Senden önce, birinin yanından ayrılırken kalbimi halatlar çekiştirir gibi hissetmedim...
Kalbime ağrılar girmiyordu...
Böyle biriydim senden önce...
Sadece öfkesinde boğulan biriydim.
Boğuldum,boğuldum,boğuldum ve
ÖLDÜM.
Ama gözlerimi senin yanında açtım.
Sana aşık olduğumda açtım.
Şuana kadar içimdeki öfkeyle nasıl başa çıktığımı sorgulattın bana.
Yaşanmışlıklara rağmen sen benden daha güçlüydün. Belki de alışmıştın.
Ama ben kendi yaşadıklarıma hiç alışmamıştım.
Sırf farklı düşündüğüm için istenmedim,sevilmedim hep itildim. Ve bu sen gelene dek hep böyleydi.
Sen ise farklı olanı istedin.
Tıpkı benim gibi birini.
Ben de sen yokken hep seni hayal ettim.
Hayallerimde sen beni istedin, sevdin, o sıcak kollarında şefkati verdin bana...
Gerçek olmayacak hayalimdin. Ve ben o gerçek olmayacağını bildiğim hayallerde hep kaybolurdum...
Hiç yanılmazdım.. İnsanların sevgisi hep sahteydi. Bunu hep biliyordum.
Ancak sen beni yanılttın. Sevginin gerçek olduğunu, hayal olmadığını gösterdin...
Öfke dolu kalbime, sevgi tarlaları ektin.
Ektiğin o tarlayı benimsedin, suladın daha fazla sevgiyle...
Aramızdaki duvarları kaldırıp bizi bir yaptın.
İşte sana o an inandım.
Sen sahte değildin, gerçeğin ta kendisiydin..