SENİ TANIMASAYDIM AŞK

Seni tanımayı hiç istemezdim aşk.
tahmin ediyordum senin sevda ağacının dallarından hüzün ve mutsuzluk aktığını.
Uzun süre direndim ben sana, sevmeyecektim.
Sana gönül vermeyecektim.
Çok yeminler etmiş, çok antlar içmiştim ben, sonunda sen galip geldin.
Çaldın kalbimi, ele geçirdin yüreğimi, işgal altına aldın kalbimin tüm odalarını.
Yanılmışım dedim senin hakkındaki düşüncelerimde.
Diz çöktüm aşk senin önünde. Düşler ülkesinde gibiydim seninle yaşarken aşkı, gözlerim kör olmuştu.
Rüyalarımın en güzel şehri olmuştu kalbin. Bu şehrin bütün sokakları sana çıkıyordu. Efsunluydu sanki gözlerin, bakışların, infazı kesilmiş bir mahkum gibi tutuklu kalıyordum. Aşktın sen, şimdiye kadar kaçtığım aşktın. Yanıldım dedim aşk, şimdiye kadar yanlış adreste mekan tutmuştum, yanlış limana demir atmıştım.
Oysa ki sen beni arayıp doğru adreste, limanda bulmuştun. Sensiz geçen yıllarım heba olmuştu. Büyülenmiştim, seninle en büyük okyanuslara yelken açtım. Dört mevsim baharı yaşıyordu yüreğim. Kainatın bütün çiçekleri kalbimde çiçek açıyordu. Dünyanın bütün renklerini gözlerine baktığımda görüyordum. Sen hiç beklemediğim anda gelen ve hiç beklemediğim anda giden sevdaydın. Bir gün tezgahı toparlıyorum dedin ve kapattın gönlünün kepenklerini. Sen gittin ya, öksüz kaldı düşlerim. Hıçkırığımın sebebi senin hasretindi. Yetim kalmış bir çocuk gibi kaldı kalbim. Yaşlandı senli hayallerim. Sarhoştu artık gecelerim. Sensizliğin zehrini içiyordum. Dilsizdi şimdi sana yazdığım şiirler. Ağlıyordu acı dolu mısralar. Sen sevgili, acılarla parselledin yüreğimi. Bir parçasına hasreti, bir parçasına ateşi, bir parçasına gözyaşı ektin.,filizlendirdin, yemyeşil ettin. Öğrettin sen bana özlemeyi, öğrettin sen bana volkanların içinde yanmayı, öğrettin sen bana kanayan yarama tuz basmayı, öğrettin sen bana acıların denizinde kulaç atmayı. Öğrendim ben sensizliğin çölünde gözyaşlarımla ıslanmayı, öğrendim ben sensiz kadehlerde, meylerle arkadaş olmayı. Geliyorum diye aramamıştın gelirken aşk, davetsiz bir misafirdin. Gidiyorum da demedin giderken. Ama benim kalbimde hiç gitmeyecek, hep yatılıya kalacak ev sahibi oldun. Hücreye atılmış bir mahkum gibi oturuyorsun kalbimde. Dilim git, özgürlük senin diyor. Yüreğim ise demir parmaklıkları açmıyor, hapsediyor içine. Sürekli, kalbimdeki kelepçenin anahtarını arıyorum, bir türlü bulamıyorum ya da bulmak istemiyorum. Bilmiyorum sevgili, ruhumdaki çöl mevsiminin duvarlarını yerle bir ettin. O yıkıntıları ben süpüremiyorum. Ben içimdeki seni süpürüp atamıyorum, kalbimdeki seni söküp parçalayamıyorum. Ben sevgili, içimdeki sana kıyamıyorum. Ben şimdi benim şehrimde, yokluğunla bir göçebe gibi yaşıyorum. Ruhsuz bir ölü gibi...