Herkes bir şey diyor, anlayamıyorum. Sadece gökyüzüne dalıp kaybolmak istiyorum, dünyadan ayrılmak istiyorum. Kendimi öğrendikçe insanlara bakış açım değişiyor. Uzaklaşıyorum ruhen, onlar samimi sanıyor. Birgün tüm benliğime sitem edecek ruhum. Rol modelini put gibi kıracak bu ruh. İşte o zaman sadece gerçekler kalacak benimle. Her şey ve herkes sükûnet içinde gözümde canlanacak. Ölümleri de artık beni yıkmayacak. Olmak istediğim insanın yanında sadece çocuklar var. Yetişkinler ona uzak varlıklar, zaten oldum olası yaşıtlarımdan uzak oldum. Ya kendimi bataklığa atar kendi zihnime işkence eder, ya da onları yerin dibine sokar konuşurdum. Sırf bu saçmalık yüzünden uzak durmak istedim. Bu kez de egoist izlenimi verdim. Benimle yaşıtım bile olsa düşünen insanlar konuşsun istiyorum. Çünkü onlar benim egomu yenebilir. Diğerleri sadece zarar verir ve zarar görür. Ben çocukları anlarım, beni de düşünen insanlar anlar. Ondan mütevellit bu sözlerim. Yalan değil ama hüzün zihnimi tezahür eden bir gerçektir hepsi bu.