Seninle, bir o kadar da sensiz.
Hiçbir zaman aşık olamayacağını bilmek diye bir şey var. İnsanları bahsettiği “karnımda kelebekler uçuyor” ya da “bulutların üzerinde gibiyim” cümlelerini kuramamak. Bilmiyorum, ben farklıyım belki. Ancak eskisi gibi düşünmüyorum. Daha fazla benim artık. Belki o duyguları tattıracak birisi çıkmadığı içindir karşıma. Ancak şu var ki, ben birinden hoşlandığım zaman boşlukta gibi hissediyorum kendimi. Ne hissedeceğimi bilmiyor bedenim. Her duygu birinci olmak için yarışıyor adeta. Bir yanım sevinmelisin diye çırpınırken; diğer yanım hayır sevinmemelisin diyor. Bir yanım “bak yanında, ona sarıl ve ona sevdiğini söyle” diyor, diğer yanım “hayır söyleme, sözde kalan bir şeye sakın güvenme” diyor. Onu sadece hisset diyor. Sadece hisset. Sanki o kelimeler ağızdan çıktıktan sonra yaşanılanların, hissedilenlerin tüm büyüsü kayboluyor.
Ben sadece sarılmak istiyorum; dakikalarca, saatlerce. O şekilde kalmak. Yatağın üzerinde birbirimize dönük bir biçimde oturalım. Gözlerimiz buluşsun ve onlar konuşsun. Biz konuşmayalım. Bir elimde önüne gelen birkaç tel saçı düzelteyim. Omzuma koysun başını ve ben, başımı onun başının üzerine. Kokusunu içime çekeyim ve işlesin o hafızama. O şekilde film izleyelim. Elimizde sıcak içecekler yerine birbirimizin eli olsun. Onlar ısıtsın bizi. Bir şarkı açalım, ikimizin de sevdiği bir şarkı ve dans edelim yavaşça. Birbirimize sarılarak, loş aydınlanmış odada, üzerimizde pijamalarımızla. Saçını tepeden bağlamış, ancak birkaç tel özgürlüğünü ilan etmişcesine dökülsün omuzlarına. Ayaklarında ise köpekli pofuduk terliklerden. Kızdığı zaman bağırsın, ağlayarak onlarla vursun mesela, sonra atsın yere ve gelsin sarılsın bana ve ben öpeyim saçlarından onu. Daha önceden tanıdığım kokusunu aldığımda, ben doğru yerdeyim deyim kendime. Sana ihtiyacım var. Yanında ağlayabileyim, gerçekten dolduğum zaman. Bana ağladığım için zayıfsın demesin, gözyaşlarımı silebilsin.
Sana sahip olsam geçireceğimiz çok güzel günler olacak. Ancak olamıyorum. Zaten hiç kimse bunun kolay olacağını söylememişti. Bense yazdıklarımla yaşıyorum, şimdilik. Seninle, bir o kadar da sensiz.
