Sensizlikte üşüdüm annem.

Sensizlikte üşüdüm amnemm... Kendi sırtımı yine kendim sıvazlarken anladım annem bazı acılar gündüzler yıkar, geceler yakar. Ve hayat seni yüzünü avuçları arasına alan çocuklar kadar çaresiz kılar. Yüzümü kaplayamayacak kadar küçü ellerim ve bedenime ağır gelen kalbim sessiz feryatlar doğuran gözyaşları eşliğinde soğuk bir uykunun koynuna vermiştim annemm, çığırından çıkan düşlerimi. Bu uyku beni acı kabuslar kapısından geçmiş sıcacık rüyalara teslim ediyor. Bu günlerce, gecelerce, haftalarca böyle devam etti. Gözlerim kapanır kapanmaz içinde olduğum bu durum sadece kabustan ibaret olup sen baş ucumda belirlenirsin. Her defasında aynı yerde aynı sessiz bakışmaların ardından adımlarım sana doğru canlanır lakin attığım ilk adımla birlikte önce babam, ardından sen bana sırtınızı döner bir an olsun arkanıza yani kızınıza dönüp bakmazsınız.Her defasında aynı şeyler tekrarlanır Bu tekrarı acı bir çığlık bozar. Bütün bedenimi terleten bu çığlık kalbimi üşütüyor kanamaya doymuyor annem. Doyumsuz yalnızlığım acı sensizliğimi tamamlıyor. Bu kadar acıya sahiplik eden yüreğim yine çok üşüyor annem. Yine çok üşüdüm...

.