Serakib

Tanisdikdan sonra idlib sokaklarında ki durumu resim çekerek bana atmaya başladı
Zeytin ağaçları altında bir örtü üzerinde yaşamaya çalışan aileler anne babasını kaybeden çocuklar ellerini ve ayaklarını kaybeden minik bedenler manzara sanki korku filmden alınan sahnelerle doluydu..

Yaşadığım hayatın ne kadar muazzam olduğunun farkına varmaya başladım..
Ve Cenabı hakka binlerce kez şükür ettim.
Birgün sonra ordaki yoksul halka gıda ve yiyecek yardımını nasıl ulaştıra bilecegimi sordum.. Bunun mümkün olmadığını buraya ulaşmasının zor olacağını söyledi..
Para göndersem alabilirmisiniz diye sordum.
Kendi hesabının olmadığını ancak havale suberinin olduğunu yarın dersten sonra uğrayıp soracagini söyledi...
Ertesi gün bunun zor olacağını izah etti.
Ama Türkiye sınırında bir akrabalarinin olduğunu onun vasıta ile yollaya bilecegimi söyledi tamam dedim.

Ertesi gün bir miktar gönderdim ve dağıttığı insanların resmini ve videosunu çekip bana gönderdi üsenmeden verdiği insanların adlarının olduğu bir liste attı bana yolladığım meblağ küçük olmasına rağmen ordaki 20 ailenin bir aylık masrafini karşılayabilecek miktarda olduğunu söyledi...
Ve hayatımda ilk defa paylaşmanın ne kadar mutluluk verdiğini ogrenmistim..
Daha önce aralıklarla sadaka vermeme rağmen bu haz ayrı bir şeydi.
Hergün sabah vakitlerinde rus uçaklarının pazarları şu sebekesini ve elektrik sebekesini vurduğuna dair videolar atıyordu...
Süreç aynıydı onlar bombaliyor halk usanmadan tekrar inşa ediyordu.
Gündelik hayatlarına yikilmadan devam etmelerini acayip karsilamistim