Serzeniş

Kendime karşı serzenişlerim devam ederken yıllar önce Eskişehir'de bir sinemada orta koltuklardan birinde oturan 12 yaşındaki kız çocuğuna doğru yola çıkıyorum.O senenin vizyonda olan popüler bir filmini izliyor.Ama anladığı şey sadece savaş uçaklarında yakışıklı bir pilotun uçması ve aralarda çalan harika bir slow şarkı.Esas kız da güzel.Esas oğlan da yakışıklı.Filme dair anladığı tek şey bunlar. Filmin konusu hakkında bir fikri yok.Sadece popcornunu yeyip colasını hüpletiyor filmi seyrederken.O kıza soruyorum:''Büyüyecek misin?''Bana tuhaf tuhaf bakıyor:''Büyüyorum''.O kıza verdiği bu cevaptan ötürü sövmek geçiyor içimden.Okul zamanı hafta sonu çabuk gelse diye Cuma günü okuldan dağılıp Cumartesinin gelmesini iple çeken bu çocuğa zamanın aslında olmadığını,bir rüya gibi geçip kaybolduğunu anlatsam,filmde izlediği oyuncuların şimdiki görünümleri ne halde göstersem,yaşlarını rakamsal olarak versem acaba bu yaşamın aslında kocaman bir kara delikten ibaret olduğunu anlatabilir miyim? Yoksa o çocuğun bana gelip yaşamın rakamdan ve görünümden ibaret olmadığını,huzurun ve mutluluğun kendi ruhumda saklı olduğunu,yaşamıma anlam katacak kişinin sadece kendim olduğunu anlatmasına izin mi vermeliyim? Benim bu düşüncelerim sadece bir sanrı mı yoksa?
İçimdeki acının pimini çekip özgürlüğe doğru bir adım atsam,çektiğim sancıları,üşümüş umutları,yudum yudum içmekte olduğum üstüste yığılmış ve amaçsız bir enkaz yığını haline gelmiş zamanı rakamsal ve görsel olarak beğenmediğim bu yaşımda yakıp küllerini savursam kendimi kurtarabilir miyim içinde bulunduğum kaostan?
12 yaşında o sinemada film izleyen ve izlediği filmin hiçbir karesinden bir şey anlamayan o kız çocuğuna gitsem desem ki: ' 'Sen hep bu zamanda kal ilerleme.Büyüme.Yaş alma.Kazanımların da olmasın.Hatta hiç doğma ya.Nedir bu dünya?'' O kızın bana vereceği cevap şu: ''Ben lunaparka gitmek istiyorum ama beni çarpışan arabalara bir türlü bindirmiyorlar.Büyüklerim beni neye bindireceğini kendisi seçiyor.Senin dediklerin lunaparka gidip çarpışan arabalara binmemek gibi bir şey.Zaten ben bu filmin ne anlattığnı da anlatmadım.Büyüklerim getirdi beni buraya.Heveslendim sinemaya gideceğiz deyince geldim. Ama ben bu filmi anlamadım.Hoşlanmadım.Sıkıldım.Bir de lunaparka gidince çarpışan arabalara bindirsinler beni.'' İşte bu çocuk için hayat lunaparktaki çarpışan arabalara binmek istemekten ibaret.