İçimizde bir yerlerde,
kapanmamış yaralar var.
Sesini duyurmak istesek de,
gözlerimizdeki hüzün
sözcüklerden önce gelir.
Bir çığlık var içimizde,
gözlerden süzülen yaşla birleşen.
Kimse duymaz,
kimse fark etmez,
ama biz hep o sesi hissederiz.
Zaman geçer,
günler değişir,
ama o sessiz çığlıklar,
gönlümüzde yankı yapar,
unutulmamış bir hatıra gibi.
Ve belki de,
en büyük acı,
çığlığını duyan kimse olmamaktır.