Sessiz Kaldığım Sessizliğin Tam da Ortasında

Nedensizce gülümsedim gözlerimi açtığımda yeni bir sabaha. Şehrin sessizliği tekrardan hüzne boğdu beni aradan pek bir vakit geçmeden. Bakamadım etrafıma , dinleyemedim sevdiklerimi. Göremiyordum artık beni sevenleri , elimden tutanlar artık yoktu sanki yanımda. Oysa öyle mutluydum ki ben. Kıskanıyordu belkide insanlar beni. Yalnız olmasam da yalnızım artık. O kadar gariptir ki bunu hissetmek. Dilimin ucuna gelen şeyleri söyleyemez olmak , dinlediğim her şarkıda gözyaşlarına boğulmak. Yok oluyorum sanırım artık. Ne yaptığımı bilmeden susuyorum ben. Gitmek istediğim yerlerin hayaliyle kalkıyorum yatağımdan ama ne fark eder. Asla olmuyor , asla bulamıyorum istediğim huzuru. Günün her vakti bir bıçağın en keskin köşesinde oyunlar oynuyorum farklı insanlarla. Hayatım nereye gidiyor , nereden geldim , bilmiyorum hiçbirinin cevabını. Artık ben kıskanıyorum mutlu olanları. Artık ben kıskanıyorum sevdiklerimi mutlu edenleri. Gördüğüm halde gelmiyor elimden bir şey. İçimde verdiğim savaşta her gün bir kayıp daha ekleniyor bir önceki günden kalanlara. Yok oluyorsun. Yok olmakla oyun oynuyor , kendinle dalga geçiyorsun. İnsanların seni yok etmesine , seninle dalga geçmesine izin veriyor , önüne gelene kapılarını ardına kadar açıp , yüreğinin uçsuz bucaksız karanlıklarında seni öldürmelerini izliyorsun. Dese de birileri , farkında olsam da ben bunların , ne kadar yanarsa da yansın canım , devam ediyorum yürümekten bıkmadığım bu yola. Özlediğim insanlar var ama düşündüğünüz insanlar değil. Bildiğiniz insanlar değil. Tanıdığınız insanlar değil. Ben tanıyordum sadece onu. Ben seviyordum , her ne kadar çabuk olsa da , ben özlüyordum onu. Neyim var neyim yok gömeceğim artık içime. Başka ne gelebilir ki elimden. Tatlı bir kaç fotoğraf kaldı elimde , bakmaktan başka. Başka ne gelebilir ki elimden. Tatlı bir kaç anı kaldı kalbimde , hatırlamaktan başka. Kendine çok iyi bakman dileği ile