Sessiz sessiz çığlık atabilir mi insan? İçinde duygu bulunmayan şiirlerin ve kelimelerin, içinde duygu bulunmayan yazıların ve dizelerin, içinde duygu bulunmayan nağmelerin ve resimlerin, tabloların ve notaların ne anlamı olur benim dünyamda?...

Dünyada yeterince hissiz ve sevgisiz binlerce tuval varken; ve hissiz ve sevgisiz insanlar alıyorken onları; hissiz ve sevgisiz evlerinin soğuk duvarlarına asıyorlar iken; bir anlamı olur mu yeni bir tuvali resmedebilmek için vazgeçmemin...

Karma karışık yazmıyorum, hatta oldukça yalın ve aşikar ifade ediyorum duygularımı. Ama karanlığı harlamaktan, sessizliğin dozunu arttırmaktan başka bir işe yaramıyor duygularım. Havalanan toz zerreleri gibi birden dikkatimi dağıtıyorlar; sonra da yavaş yavaş, usul usul kayboluyorlar güneş ışıkları arasında.

Nasıl susabilir insan; ayrıca konuşmak bu kadar güzel ve rahatlatıcı iken nasıl sükutun deli gömleğini giymeye razı olur duyguları... Bir açıklaması var mı sükutun? Hem kimin garantisi var ki yarından?

Şimdi sessizliğin derin çığlıkları yavaş yavaş dolduruyor içinde bulunduğum soğuk odayı. Duygularım kadar sıcak ve yine duygularımın sessizliği kadar soğuk anlatamadığım şeyler.
Kime anlatayım, hangi kitabın kaçıncı sayfasına ayraç diye bırakayım gözyaşlarımı?
Hem değecek mi buna, sessizliği bozacak kadar bir anlam ifade edecek mi ? Hem sessizlik boğazda bir yumru değil midir? Sessizlik bir konuşamamışlık, sessizlik bir kırgınlık değil midir? Sükût dediğimiz şey değil mi bizi içimizdeki sese düşman eden. Susturduğumuz fısıltılardan korktuğumuz kadar cesaret sahibi olamadık.
Şaşırdık... Hâlâ o şaşkınlığı atamadık üzerimizden.
Düşünceli ve dalgınım. Kırgınlığımı ifade etmeyeceğim, hayır kimse bilmeyecek kırıldığımı. Duygularım sızıyor kırılan gönlümün yarıklarından. Ben bana yetişemiyorum; ben beni duyamıyorum.
Diyeceğim tek bir şey var; NE ZAMAN? Söyle! Ne Zaman!