SEVDA SELİ

Sevmek,fazlaca bir aydınlıkta kör olmak gibidir bilin istedim.
Tanıdığın, bildiğine yabancı olmak değildir.
Bir bakışın,tek anlama gelmeye başlaması ile,
Sonuna gelirsin bölüp çoğalttığın bir ayıbınki bu 'ayıp', bir vakitler resmi işçisiydi sevdanın.
Denize olta diye gözlerini atardı,
Sonra da uzun uzun gözlerinmiş gibi, denize bakardı.
Seni düşünmek varya,
Yemeğe tuz eklemeyi unutmaktı,
Yağmur yağarken çamaşır sermek,
ve aynı anda yağmuru seyretmekti.
Kokusu sırf saçlarına benzediği için üstelik,
Geçici ama pek hoş bir sarhoşlukla.
Yaptığı her işte bir 'noksan' olma hali,
Emekleyen bir duruş duygularında,
Elinin titremesi, bahane aramak baş dönmelerine,
Senden önce nerde kaldığını hatırlamamak yaşamın.
Senden sonrası hakkında hiçbir fikri olmamak.
Aşıksın ya, artık güçlüsün, sonsuzsun
Haddini aşabilir umudun,
Kafa tutmak mümkün sanırsın hayata.
Ah kim anlayabilir insandan başka,
İnsandan başka kim inanır aşkın da bir gün.
Göğsünde taşıyor musun sen de sessizce giden ömrü?
Taşıyorsan merhaba, bu şiirin akranısın...
Hadi, birlikte affedelim,
Bunca öfke sırtımıza yük...
Ruhumuz aynı soydan, bütün terkedilmişlerle...