SEVGİ

Sevgi deyince aklınıza ilk ne gelir? Benim aklıma ilk olarak; kalbimin pır pır etmesi geliyor mesela. Çünkü bir kişiye ya da bir şeye karşı sevgi duyduğum zaman kalp atış hızım artar hatta sesini dahi duyarım.
Allah-ü Teâla; yaratılan her şeye merhametle yaklaşalım diye sevgi duygusunu yaratmıştır. Girişte de belirttiğim gibi; birine ya da bir şeye karşı sevgi duymaya başladığımız an, olağan ritminde atan kalbimiz daha heyecanlı olur; daha hızlı çarpmaya başlar. Sevgi duyan kişinin sevdiğine bakışları öyle içten öyle hâlisanedir ki, aradan yıllar geçse bile unutulmayacak bakışlardır onlar.
Ünlü psikoloji profesörü Abraham Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisine bakıldığında; yeme, içme ve barınma gibi temel ihtiyaçlardan sonraki en büyük ihtiyacımız; sevgidir. Hayatta kalmak için yeme içmeye bedenimiz ne kadar muhtaç ise; ruhumuz da sevmeye ve sevilmeye o derece muhtaçtır.
Sevgisiz, ilgisiz büyüyen çocukların; depresyon, kaygı bozuklukları, şizofreni gibi psikolojik rahatsızlıklara yakalanma oranları daha yüksektir. Suç oranları yüksek kişiler araştırıldıklarında, sevgisiz bir çocukluk dönemi geçirdikleri çoğunlukla saptanmıştır.
Bazı sevgiler doğuştan itibaren başlar. Anne ile bebek arasındaki sevgi; diğer aile bireyleri, yakın akraba, arkadaş, komşular arasındaki sevgi henüz çok küçük yaşlarda yerleşmiştir içimize. O sevgiler ile yoğrularak kazanmışızdır kişiliğimizi, karakterimizi.
Bazı sevgiler ise; sonradan yerleşir insanın kalbine. Öğretmen sevgisi, yâr sevgisi, ya da bir sebep ile Allah'ın karşılaştırdığı insanların birbirlerine olan sevgisi gibi.
Geçenlerde okulun bahçesinde, öğretmen arkadaşlar ile birlikte oturuyoruz. Bir bayan geldi, arkadan kolumu tuttu ve beni kendine çevirdi. Işık saçan mütebessim çehresiyle: “Neşe sen misin kızım?” dedi. Şaşkın bir ifadeyle: “Evet benim” dedim. “Gel senle içerde konuşalım” dedi. “Tabii ki" diyerek okulun içine girdik. Teyzem benim yazılarımı takip ediyormuş. Son yazdığım yazıdan o kadar etkilenmiş ki, benle yakından tanışmak istemiş. Bir gün down sendromu ile ilgili yazdığım yazıdan yola çıkarak, evinin yakınındaki özel eğitim merkezinde çalışıyor olabileceğimi düşünmüş ve çıkıp okula gelmiş. “Öğretmenlere Neşe’yi sorsam bilirler herhalde" diye düşünürken, okulun önünde beni buluvermiş.
İşin ilginç tarafı, aynı mahallenin insanıyız fakat daha önceden hiç bir tanışıklığımız olmadı ve hatta birbirinizden haberimiz dahi yok! İlk defa karşılaşmış olmamıza rağmen bana öyle sevgi dolu baktı, öyle sıkı sarıldı ki! O gün yaşadığım duygu yoğunluğunu, bana hayranlıkla bakan o iki çift gözü yıllar geçse de unutamam. Ne diyor Rahman (c.c) Enfal Sûresi 63. Âyette: “ Kalpleri birbirine ısındıran yalnızca Allah'tır.” Kalpleri birbirine yaklaştıran Allah, mesafeleri de yaklaştırmıştı. Şimdi okula gidip gelirken her gün teyzemin evinin önünden geçiyorum. Onun o pozitif enerjisinden almak, o güzel bakışlarıyla ruhumu süslemek için zaman zaman uğrayıp kendisine sıkı sıkı sarılıyorum.
İçimizdeki bu sevgi duygusunun asıl membaı; Yüce Yaradan (c.c)’dır. O, biz kullarını sevdiği için yarattı ve en şerefli yaratılan olarak yeryüzüne indirdi. En korunaklı şekilde yaşayalım diye, uçsuz bucaksız evrende Dünya gezegenini bize tahsis etti.
Kalbimiz öncelikle Sevginin Sahibi (c.c)’nin sevgisiyle dolu olmalı ki diğer sevgiler anlam kazansın. Yûnûs Emre Pîr'in de belirttiği gibi; yaradılanı Yaradan (c.c)’dan ötürü severiz...