Sevgi Eksikliği

Bazılarımızın kalbinin derinliklerinde tarifi anlatılamaz, koskocaman büyük bir boşluk hissi vardır. Bu ıssız ve narin boşluğun oluşmasında çevremizdeki insanların çok fazla emeği var. Şöyle açıklamak gerekirse;
Bir baba, kızını küçük yaşlarda terk ederse kız çocuğunun kalbinde çok anlamlı ve hassas bir boşluk oluşur. Yıllarca büyümeye devam eden kız ise kalbindeki boşluğu doldurmaya çalışır, çevresindeki insanlara hep güvenir ve en çok da çevresindeki insanlardan zarar görür. Aşık olur, sevdiği adam onu sevmez. Bir başkası kıza sevgisini hissettirir, bir süre peşinden koşar. Kız da inanır, karşısındaki insana sırf o üzülmesin diye değer verir. Sevmeye çalışır, biraz sevmeye başladığında da karşısındaki çocuk hooop değişir. Bu kızımız da ise ufak bir şaşkınlık oluşur. "Daha dün peşimden ayrılmıyordu, değer verince değişti. Artık hiçbir erkeğe değer vermeyeceğim." der.

Aslında ben tam olarak şuraya varmak istiyorum. Siz, bir insana istediğiniz gibi gelgitli davranıyorsunuz ama o insanın içindeki kırgınlığı görüyor musunuz? Siz böyle davranırken, ona onu en çok inciten olayı hatırlatıyorsunuz. Kendi keyfinizin istediği gibi davranırken insanların kalbindeki boşluğu daha da kazıyorsunuz ve daha da içinden çıkılamayacak boşluklar oluşmasını sağlıyorsunuz. Kendiniz hala gülüp eğlenebiliyorsunuz ama o insan, gece yatarken sizin yaptığınız bu kabaca davranışları düşünüyor. "Neden herkes benim duygularımla oynuyor, değer verince değişiyor. Sevince sevmiyor." Diyor. Gerçekten bu kadar gaddar ve kaba olmanıza hiç gerek yok. İnsanların kabuk bağlayan yaralarını tekrardan kanatmaya ise hiç hakkınız yok.

Güçlü kızlar, insanların davranışlarını önemser. Bu tür davranışları önemseyen kızların elinde zamanı gelince koskocaman bir deneyim oluşur. Sizin "aman sen de her şeyi kafaya takıyorsun" dediğiniz insan, gün gelir sizi kafasından çıkarmayı unut, hayatından bile çeker atar. Yani demem o ki zamanında çok derin yaralara sahip olan kızlara, bir şey söylerken veya bir davranışta bulunurken iki kere düşünün. Unutmayın, sizin gücünüzün yetemeyeceği her derde ve her sıkıntıya onların her zaman güçleri yeter. Siz, düştüğünüzde kalkamazsınız belki ama onlar dizleri kanasa bile yürümeye devam eder.

Bu yazımın da sonuna gelirken, konuyu anlamlandırmak için şöyle güzelce bir toparlamak istiyorum. Sevgi eksikliğini her zaman yaşarız, her zaman hayatımızın bir yerinde ve kalbimizin ulaşamayacağımız derinliklerinde bulunur. Bunu biz bir boşluk olarak adlandırırız. Bazen karşımızdaki insanın bize değer vermesine kanarız, bazen birini yıllarca unutamayız, bazen büyük hatalar yapmaya kadar gideriz. Önemli olan ise hataya giden o yolun köşesinden dönmektir. Her ne kadar kırılırsanız kırılın, her ne kadar karşınızdaki her insana güvenirseniz güvenin, her ne kadar insanlar sizi üzerse üzsün. Bir gün oturup kendinize şunu sorun "ben bu insana bu kadar üzülüyorum ama o benim yaşadığım sorunların yanına yakışıyor mu?" İşte o zaman bazı şeylerin farkına varırsınız ve bazı insanları kendiliğinizden hayatınızdan çıkarırsınız. Çünkü siz, üzerinizde zaten koskocaman bir yük taşıyorsunuz. Bir de el alemin derdini, sıkıntısını neden çekiyorsunuz? Tekrardan söylüyorum, onlar sizi ne kadar güçsüz ve kolay elde edilebilir görürse görsün. Siz kendinizi biliyorsunuz, içinizdeki duygu boşluğunu insanlara ne kadar anlatırsanız anlatın. Sizi sizden başka kimse anlayamaz.

Keşke dünyayı kalbi saf sevgiye ve duygusallığa çalışan insanlar yönetse...