Galiba herkes zaman zaman merhametinin ve sevgisinin kazığını yiyor. Zaten kalbinde en ufacıkta olsa bir yer tutmayan biri insanı nasıl üzebilir ki? Kim kırılır hiç tanımadığı birine, kim gönül koyar sözünün geçmediği bir kalbe? Bizi inciten insanlar değil aslında, onlara yüklediğimiz manaların altında eziliyoruz bazen. Aşk, dostluk, sevgi.
Kimi zaman en sonunda taşıyamayacağımız kadar büyütüyoruz içimizde. Sonuç olarak tüm kabahat bizim. Biz değer verdiğimiz için kıymetli oluyor bazıları,biz sırt çeviremediğimiz için vazgeçilmezler. Her şeye rağmen güzel bir kalp taşımak, iyi niyet beslemek, birilerine inanmak, birilerini sevmek yüce bir duygu. Onların o nasırlı yürekleri bu duyguyu tadamayacak kadar katı olduğundan aptallık sanıyor. Varsın öyle sansınlar. Onlar kaçırdıkları güzelliklerin anlamını fark ettiklerinde pişman olacaklar. Ama pişmanlık için bile çok geç kalacaklar. ✨