Sevgili pezevenk ;

Ağlamamak için yazmak istiyorum , yazdıkça ağlıyorum . Nefret içinde çırpınan bu ruhum ve minik kalbim , biraz fazla zorladılar kendilerini . Bu kadar nefret , bu kadar acı içinde onlarda yoruldu , en az benim kadar . Düşünüyorum , beni neden bıraktığını . Bi' anlam veremiyorum , yerinde olmak isteyen o kadar erkeği düşünüyorum , yine bi' anlam veremiyorum . Sevgim mi yetmedi , yoksa sıkıldın mı benden ? Ya da seni çok kıskandığım için mi bıraktın beni ? Ya da.. Yoksa başkasını mı buldun ? Ben seni başkalarıyla görmeye dayanamazdım sanıyordum , ama dayanıyormuşum bak hala yaşıyorum . Sen beni defalarca öldürürken , ben her seferinde biraz daha kırgın ayağa kalkıyorum . Aslında biraz da seviniyorum , bu sebeple senden nefret etmemi sağladın . Kimseye güvenmemem gerektiğini , kimseyi kendimden çok sevmemem gerektiğini , kimseyi saçının teline zarar gelir diye korkacak kadar düşünmemem gerektiğini.. Bunları bana öğrettiğin için sana minnettarım sevgili pezevenk . Şimdi git değerli kaltaklarının yanına , onlar daha çok sever ya seni , git hadi ama sakın gelmeyi deneme . Gelirsen seni diri diri sikerim çocuk . Bana tekrar umutlar vaat edip göt gibi ortada bırakırsan sikerim . O sevgili anneciğin , benim kadar pişman mı seni doğurduğu için seni ?