Sevgiye dair

Bu konuda yazılıp çizilmiş ne çok şey var. Okyanustan bir damla almak gibi olsa da , şunu diyebiliriz ;
Esasen insanların sorunu sevgiyle değil , gerçek sevgiden habersiz oluşlarıyla ilgili. Kim önceliklerinde neye yer veriyorsa onu seviyor. Bazıları kendisini çok sevdiği için bencilce, bazıları maddiyatı sevdiği için gösterişlice, bazıları kalıpları sevdiği için yapay pırıltılarla. . Peki , insanın merkezinde yer alan kalp neyi seviyor olabilir . Elbette, insandaki kalp , kendisini görebilen bir kalbi seviyor esasen. Ama ,sevgi zannedilenler kalbe zarar veriyor, yavaş ve burukça. Bu yüzden hiç mutlu olamadığını düşünüyor insan. Çünkü , konuşuyor ama sadece sesli, bakıyor ama sadece kabuğu görüyor, dinliyor ama duyguları değil yalnız kelimeleri duyuyor. Bu yüzden de insanların çoğu mutsuz oluyor. Ve hayal kırıklıklarıyla bir çok ayrılık yaşıyor. İnsanlar , her şey gibi sevgileri de sığ yaşıyor artık. Olduğu gibi kabul etmek yerine zihinlerinde kurdukları şekle sokmaya çalıştıkları insanlarla mutlu olmaya çalışıyorlar. Ya da kendi dünyalarına kendilerini hapsediyorlar. Bu her tür sevgi için geçerli bir durum. Esasen eğreti yaşıyoruz. İşini severek yapana şaşırıyoruz. Sevdiği kişi için kendini feda edene şaşırıyoruz , Bir kediyle köpeğin arkadaşlığını haber yapıyoruz. Zaten olması gereken bunlarken neden şaşırıyoruz? Çünkü insanız, meleklerden üstün olabilecekken; hayvandan aşağı olmayı seçen türlere şahit olup ,sebep pire kadar küçük olmasa da yorgandan fazlasını yakıyoruz..