#Sevgiye Muhtaçlık

Hepimizin kaderi gibi sevgiye muhtaç olmak.Kimisi bu durumdan muzdaripken kimileri de biraz olsun sevilebilmek için neler yapıyor.Kadın erkek farketmeksizin hep bir sevgi ihtiyacı içerisindeyiz çünkü sevgi dünya üzerinde ki en güzel duygulardan biri.Onu tatmak,onu hissetmek bambaşka bir şey.Ama ne yazık ki hepimizi aynı seviyede yaşayamıyoruz sevgiyi.Sevip sevilmeyenler ve sevilip sevmeyenler dünyası haline gelmişiz.Sevginin temeli hep çocukluktan geliyor aslında ve ona olan ihtiyacımız da aynı şekilde.Çünkü ruhun sevgi ile doyması gerekir.Çocukken doyurulmyana ruh büyüdükçe kendi içinde ki eksikliği tamamlamaya , doyurmaya çalışır.Bu yüzdendir hep bir arayış içindeyiz.Çocukken sevgisiz ailelerde büyüyen çocuklar büyüdükçe farklı bir sevgi arayışına girer ama ne yazık ki dönüp dolaşıp yine aynı sevginin kapısını çalar.Bunu isteyerek yapmıyor elbette bu bir nevi çekim gibi bir şey haline geliyor ne kadar kaçarsan o kadar yakalanırsın.Kızlar ben babam gibi bir adamla olmicam,annem gibi olmicam diye diye tam da gidip öyle bir adam bulup annesi gibi oluveriyor;keza erkekler ben annem gibi bir kadın bulmicam babam gibi olmayacağım diyip tamda öyle bir adam bulup öyle bir kadın yaratıyor.Tüm bunların sonucundan aradığı o sevgiyi bulamıyor insan.Peki ama neden?

Küçükken çocukların saçı bir kez olsun okşanmamış,bir kez olsun çiçek alınmamış,annesi sevilmemiş,sevgi hep ayıp utanılacak, küçük, zayıflık göstergesi olarak empoze edilmiş.Ruhlar hep doyumsuz yarım bırakılmış.Boyle büyüyen o çocuklar yarının her gördüğü sevgiye inanan kadını;her kadını kırıp döken adamı oluveriyor bir anda.Halbu ki kadında,erkekte ruhu doyurulmamış birer çocuk aslında.Sevgi ta temelden bozulmuş,eksik bırakılmış sevgisiz büyüyenlerde hep bir arayış içine girip bambaşka kapıları çalmış.Bir düşünün belki sayısızca insan tanıdık kimisini biz kırdık kimisi bizi kırdı ve biz en sonunda yine kendimizi kırıldığımız yerde bulduk çünkü ruh hep sevgiye muhtaç kalmış buna öylesine alışmış ki bilinç altında durmadan o yola itmiş kendini.Çok zor belki ama biz daha başka seçimler yaparak değiştirebiliriz bunu.Böyle söylemek kolay yapması çok zor ama imkansız değil.Biz bir kez olsun bu sarmal zincirini kirabilirsek işte o zaman gerçek sevgiler bulacak bir birini.Biz sevmeliyiz,sevilmeliyiz.Kimse sevgisizliği haketmiyor.Ruhumuzu doyurma vakti gelmedi mi sizce?

Geldi de geçiyor bile öyleyse korkmadan hakettigimiz sevgiyi alalım ama işe ilk önce kendimizi severek başlayalım.Biz kendimizi seversek seviliriz de ,severiz de.Sevgiyi önce anlamak ve kendinize kendiniz tarafından tattırmak gerekir.Sev kendini,sonra sev ve sevil.