Sevmedi..
Gecenin aydınlığında kayboluyoruz. Yavaş yavaş değil de koşa koşa ölüme gidiyor gibiyiz. Değer mi? Bilemiyoruz. Belki değer belki değmez kim bile bilir. Aslında biz bilebiliriz seven insan için değer diyoruz kendimizi kandırıyoruz. Hiç düşünüyor musunuz? Seven insan neden yanınızda yokta onun için değeceğini düşünüp kendimizi bu karanlık dünyada o şahsiyetleri aydınlatmak için ateş olup yanıyoruz. Bizim ateşimizle parlıyorlar bilmiyorlar ki aslında biz onları sevmesek onlarda parlamayacak. Bakarsak bir yönden kıvılcımı biz oluşturuyoruz sonrasında ise o kıvılcımın tüm bedeni sarmasına izin veriyoruz ateş bacaya gelene kadar her şeyi güzel sanıyoruz. Sonrasında fark ediyoruz bu ateş diğer ateşler gibi değil. Beden yerine ruhu en içten yakan bir ateş oluşturuyoruz kendimizi. Sonradan telaş sarıyor ne yaptım ben kendimi ne yaptım. Söndürmeye çalışıyoruz pişmanlıklar içinde daha çok yükseliyor ateş bizler pişman oldukça daha çok yükseliyor. Hiçbir şey fayda etmiyor içilen alkoller, edilen küfürler, yazılan şiir, mektuplar herkes içinden geldiğince bir şeyler yapıyor ve sonunda içilen alkoller bitiyor edilen küfürler azalıyor yazılan şiirler mektuplar duman olup gökyüzüne uğurlanıyor. Bize kalan ise bu yangına sahip çıkmak onunla yaşamasını öğrenmek kalıyor..

Geride kalan sadece anılardır.
Ruhunuzu geride bırakamazsınız..

Sevseydin eğer..
Sevseydin olur muydu her şey güzel. Solmuş içecekler açar mıydı?
Kapısı hiç çalmayan o amca camdan bakmayı bırakıp da kapıya koşar mıydı?
Öğrenir miydi kuşlar şarkılar nasıl söylenir?
Derler miydi ulan bu Dünyada güzel şeyler de oluyormuş.
Merak ediyorum öğretecek misin bana bu soruların cevaplarını?