Son Dua

Son sözleri şunlardı: Tanrım, eğer göklerde krallıkların yoksa ve söyledikleri gibi sen de yoksan hazinelerinle beraber... Ruhumda olan ben, yani Mansur kadar saf bir şekilde "Ene'l-Hak" diyen sen... Benim aklımı bu dünyada bırakma. Canımı almayacaksan da ruhumu bu işkence dolu dünyada bırakma. Ruhum bu sıradanlığa ve kendi sıradışılığına dayanamıyor. Yaşam, temel ihtiyaçlar, politika, mülk, para, sevgi, aşk ya da ismine ne diyorlarsa... Bundan olmamalı hayat, bu kadar basit kabul edemiyorum. Bilmiyorum belki hadsizlik ediyorum sana. Ama biliyorsun ki sana dahil olan bir ruh nasıl basit hâle gelebilir ki. Belki sabrımı tüketiyor insanlar, bu sebepten kaldıramıyorum artık dünyayı. Katlanabileceğim bir dünya yoksa dünyayı değiştiremem. Bu hasta ruhtan da vazgeçemiyorsam ölmekten başka ne çarem kalır Tanrım? Sen göster yolu... Yaşamı reddeden birini neyle suçlayacaklar? Herkes kendinden bir pay görüyor bende. Beni düşünmüyor musun? diyorlar ölmek istediğimde. Ama onlar düşünüyor mu beni? Ya da düşündüklerini göremeyecek kadar derine mi düştüm? Gayemden mi şaştım birkaç yılda. Acziyetimi mazur görsünler; fakat olasılıklarla dolu iblis ruhundan mitotemi karalıyorlar. Merhaba diyen bir insanın hakkımda neler düşünebileceğini ihtimallerle kurguluyor bu mitote. Karşılığında o Merhaba kelimesinden ne anlamlar çıkarıp nefret ediyor selam verenden. Ya da tüm bunlar yüzünden kendinden. Bu aralar hataları yükleniyorum. Sırf bu mitote belki kendi kendini yok eder diye. Bilmiyorum nereye kadar peşimden gelecek. Yemek yemek istemediğimden yakınmıyorum, ya da yoksunluk hissetmedikçe hayatta hareket bile etmek istemediğimden. Bazen sokaklarda berduş gibi dolaşıyorum müzik dinlerken. Müziklerim de çok değişti, artık beni dünyadan uzaklaştıracak denli ruhâni.. En fazla karşıma bir insanı alabiliyorum, ne zaman konuşacak olsam en fazla bir kişiyle muhattap oluyorum. Böylece onun egosunu tanıyıp kendi aklıma hükmedebiliyorum. Ama birden fazla olduklarında benim konuştuğum kişiden arta kalan insan aklımı manipüle ediyor. İblis ruhu beni yormaya başlıyor ve oyun oynuyor. Tanrım... Sanırım delirmek üzereyim; ama mantığım beni hayatta tutuyor. Birgün herkesle tartışmaktan korkuyorum, yaşımdan ötürü ciddiye almayacaklar biliyorum. Tarihte çok varmış mektuplar yazan... Kendine dair ne varsa sonradan pişman olan. Daha fazla karşında yakınmak istemiyorum Tanrım. Sen zaten ne yaşadığımı biliyorsun, sosyal olmak zorunda olan insanın insan gibi bir hastalığı olunca nasıl yaşar bilmiyorum. Umarım beni duyuyorsundur Tanrım. Çünkü kimseye söyleyemiyorum neler yaşadığımı... Ruhumu ben ölmeden önce alacaksan ne mutlu bana! Ama almayacaksan da itiraz edemem. Ben de hâl kalmadı Tanrım. Sadece güveniyorum sana. Gözettiğini söylüyorlar, inandım ben de. Takip ediyorum sadece. Haddi bilen yine sensin. Kabul etmen dileğiyle!.. Sanırım Gnostik bir inanca sahibim Tanrım. Gnostisizm'i hiç bilmezdim. Ama ruh, nefs, beden, inisiyasyon... Bunları Gnostisizm olmadan öğrendim. Hatta belki de bu felsefeyi yardımlarla birlikte kendim kurduğum için sevindim. Ama Gnostisizm diye bir şey var ve felsefeme sahip çıkıyor. Kendimi aldanmış hissediyorum Tanrım...