SON NEFESE KADAR

Karlar yağmasın böyle kimsenin saçlarina.
Bir şeyler yasayip, iyice dertlere sabretmeyi yaşamaya savaşmayı öğrendiyse,
Dünyasını kurtaracakmış gibi, sanki bir şey yapacakmış gibi, öylece bakakaldım, göz çukurlarına...
Düştüm çıkamadım.
Ne diyeceğini bilememenin sancısı bu.
Ve içim erip gitti, seni düşünürken.
Bir şey söyliyemedim.
Dünya bir toz bulutundan ibaretti diye başlayan hikayenin, İsrafil Sur'u üfleyene kadar anlatılacak olması gibi.
Son nefesimi verene kadar seni anlatmak, yazmak, haykırmak...
Bir kere başımı omuzuna koyamamanın, tenine dokunamamanın, saatlerce konusup uyuyamamanın sancısı bu...
İnsan hayal kurduğu kadar yaşar ve sonrasında ölür.
Geriye sadece destansı bir hikaye, masal gibi düşleri kalır.
Ben sadece seni sevdim, düşündüm.
Seni hayal ettim, yetmedi.
Sayfalarca yazdım bitmedi.
Sevgili demiştim ya ne diyeceğini bilememenin sancısı bu...
Çok sevip anlatamamanın çaresizliği...
Gerisi inan bana kelime kalabalığı sadece...
Seni seviyorum inci tanem kardelen sultanım.