Sonradan Bakmak

Öyle bir duruma geliyoruz ki sadece sanal da tanıştığımız kişilere sığınıyoruz. Neden mi ? Yediğimiz kazıklardan tutun, sevgisizlikten çıkın. Ha, bir de en önemlisi olan yalnızlık! Bunlar oldum mu zaten dibe batmış durumda oluyorsun. Acınası, sefil bir şey oluyorsun. Tek çözüm sana ölüm geliyor. Bir kutu hapı içiyorsun veya en kolayı jileti alıp bileklerini kesiyorsun ama kimiside kendini asıyor. Bunlar çözüm değil.

Kimisi yapıyor evet ama sorun onlara pişman mısın diye. Değiller! Çünkü o yaşadıkları onları olgunlaştırıyor, daha güçlü oluyorlar. İnsanların yüzünü görüyorlar. Gardını alıp savaşıyorlar hemde millet’in hata sanıp küçümsediği şeyler sayesinde. ‘Bileğini kesti ezik’ ‘Çok güçsüzsün’ veya ‘Bir ölmeyi bile becemedin’ laflarına mağdur kalıyorlar ama yinede güçlü oluyorlar.

Tabi bu herkes için geçerli olmasa da çoğu kişi güçleniyor. Tek sebep ölmek istemek mi ? Diyen vardır şuan. Tabikide hayır! Asıl sebep yediğin kazıklar, döktüğün göz yaşları, yaşadığın acılar ve kendi içinde boğulup öldüğün karanlık yalnızlık. Bunlar bir araya gelince zaten kendine zarar vermenden daha çok canını yakar. Zamanla o yaralar kabul bağlar bazı kişiler gelir kaşır ve tekrar kanar ama bilmez ki o konuda tecrübeli olduğunu. İkinci darbede anlar olgunlaştığını ve daha da bir güçlü olur.

Hani arkanızdan vuran, sizi üzen insanlara nefret besliyoruz ya aslında teşekkür etmemiz lazım. Onlar sayesinde olgunlaşıp bu hayatta tecrübe kazanıyoruz. Sonra çevremizde ki insanlar soğuyoruz çünkü ilk başlarda korkuyoruz. Olgunluğunu anlamadığın zamanlar da sadece korkuyorsun. Çünkü yine acı çekeceğini düşünüyorsun, daha çok darbe almaktan, tekrar ve tekrar yıkılmaktan korkuyorsun. Bu korku seni sanal sitelerine yönetiyor ve orada binlerce arkadaşların oluyor. Biliyorsun onlardan sana zarar gelmeyeceğini. Çünkü onlar uzakta. İstediğin kadar sırrını ver kim ne yapabilir ki ? Uzakta ve senin çevreni bilmiyor nasıl arkandan vurup canını yakabilir ki ? İşte bu yüzden rahatsın. Aslında biliyor musunuz ? Sanal da edindiğimiz kişilerle yakınınızdaki kişilere göre daha samimi oluyoruz, daha çok değer veriyoruz. Hatta buluşup, yakından samimiyetlik kurmak istiyoruz ama yaşadıklarımız aklımıza gelince geri adım atıp korkuyoruz. O cesareti kendimizde bulamıyoruz. Belki de bulmalıyız. O da sanırım bizim elimizde olan bir şey.

Sonra dönüp geçirdiğim anılarıma, hatalarıma ve en önemlisi acılarıma bakıyorum ve sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Çünkü biliyorum ki bu hayatta hiç bir şey karşılıksız kalmıyor. Bana yaşattıklarının daha beterini belki de onlar yaşayacak. İşte bu yüzden sadece teşekkür edip çekiğ gitmek gerekiyor. Yanında olan gerçek dostun ile sanalda ki dostların ile mutlusun zaten. Gerisine ne gerek var ki ? Olmasa da olurlar! Yolları açık olsun, daha beterlerini yaşamaları dileğiyle!