Sonun Sonu

Ruhumu yıkayan metinlere teşekkür ederim. Ama blog yazmak anlamsızlaşıyor artık. Bugün denemek istedim de yok pek istemiyorum artık. Bağım kopmuş biraz. Yalnızlığıma yalnızlık katmışım, sözlerimi unutmuşum. Tuhaf bir hâle bürünmüşüm. Zihnim derine dalmak istemiyor, yüzeyde kalmak istiyorum. Benden bu kadar dostlar, artık giden gider kalan kalır. Kendinize iyi bakın. Konuştuğum kişiler benimle tartışmanın zor ama keyifli olduğunu söylüyor. Bir de fazla kibarmışım. Çok tuhaf, halbuki ben nefret ve kin doluyum, çok da kabayım. ?
İnsanlarla seviyesi olan her konuda konuşabilirim. Ama kalbimden, ruhumdan, veya zihnimden çok bahsetmek istemem. Arkadaşımsa bahsederim tabi. Son birkaç notum var yazmak istediğim:
Ben artık;
Kötü birisi değilim.
Anlamayacak değilim.
Kimsesiz değilim.
Yalancı değilim.
Tanrıyı kuluna iltifatlarda kulanacak kadar komik değilim.
Durgunum, sessizim. (Ve sensizim falan?)
İdeale gidiyorum.
Yorgun değilim, arada bir düşebilirim.
Yürüyorum, arkadaş olmaya çalışıyorum diyenler vardı. Yanımda olun yeter, olacaksak zamanla oluruz zaten. İnsanlar, insanlar.. Yorucu varlıklar nihayetinde. Ama anlaşırız, aramızdaki mesafelerle.
Hepinize iyi bir ömür dilerim..
Sağlıcakla kalın.