SPLİT

Fey: Bu yaşıma kadar söylenmesi yasaklanmış olan şeyleri söylemek isteyen var mı?
Dış Ses: Senden nefret ediyorum.
Fey: Daha yaratıcı.
İç Ses: İç olan ben ve Dış olan o, sen ve diğerleri farklıydık çokça herbirimizden. İçin söylediğini dışımız söylemedi. Dışın söylediğine de içimiz gülmedi. İnsanları gözleriyle tanıdık. Her birinin hayatına istedik ve hayatlarını döktük. Yansıttığı yüzleri ve yalanları dinledik gözlerden. Ama artık yoruldum. Kimsenin gözüyle konuşmak istemiyorum. Hem akıllandılar. Uzun süre göz göze de gelemiyorlar. Onlar içten yalancıydı. Dışarıya yansımadığından suçsuz oldular. Biz herkese haber verdik. Çoklu kişiyiz ve içimiz dışımız bir değil. İçimizin söylediği seni seviyorum olsa da dışımız güvenmeyebilir. Oldukça açık belirtelim. İsterseler uzak dururlar. Ki durdular.
Üst Ses: Ben hiçbirinizden ve hiçbir ülkeden ve hiçbir şeyden bütün değilim. Tüm her şey kahrolsun mu? Kahrolsun mu faşizm, Nazizm, antisemizm, zenofobi, extremism, apartheid.. Ya da herhangi bir akım? Ne olursa : Konformizm, empresyonizm, maniyerizm her ne boksa.. Kalsa da olur kalmasa olur lügatımda bunlar. Etkilemiyor. Çünkü ben tarumar oldum evvelden. Belki bigane, mugayir ve müşfik biriyim. Belki de netameli, malul bir kopil.. Her gün gibi bugün de fersizim, canhıraş. Kaç tane daha gelse iyileştirir kastanyet, okarina, keman, piyano, ney, akordiyon, fagot, laterna.. Daha kaç tanesi geçecek Vivaldilerin, Evgenylerin, Mark Eliyahuların veya Lowların ne fark eder. Hepsi ayrı bir pathos zaten. Yine zehaba kapıldım. Her şeyden müteessir oldum. Ne yaparsınız bu da benim atonalim, benim partisyonum. Acılarla künhüne varıyorum arızi şeylerin. Kerhen de olsa bugün suprarasyonel düşünün. Çünkü benim buna ihtiyacım var. Belki ihtiyacım olmazdı 1900'lerde yaşasaydım. Kaleskadan inerdik Lavinia ile. Leylakların arasına dalardık. Freud'u, Jung'u, Zweig'i, Nietzsche'yi, Kafka'yı, Rilke'yi konuşurduk vals ile. O zaman da kafamın içinde olur muydu mitralyöz? O zaman da öldürür müydüm kendimi? Her şeye rağmen kendimi röprodüksiyon ettirmek istiyorum. Çünkü dinlenecek çokça müzik, okunacak çokça kitap, mest olunacak çokça şiir ve izlenecek film, oynanacak çokça oyun var... Ölümsüzleşip yapacağım hepsini tekrarlarımla. Hem belki Champollion'dan, Rimbaud'dan, Gide'den, Pavese'den, Bukowski'den, Jouve'den, Bonnefoy'dan, Gogh'tan uzaklaşırdım. Çünkü ben hayata olduğu gibi onlara da bağımlıyım. Bunların methadonu yok. İçimdeki süveydadan kurtarmam gerekir onları. İçimde ölümsüzlüğe gitmek için gelmediler. Gitmelerini istemem, keşke gloksinya olarak kalsalar da sulasam ve büyütsem. Fakat ben yük oluyorum onlara. Güzel çiçek yerine "Les fleurs du mal" oluyorum. Sanmayın ki düşüncem Ren Düşüncesi. Düşünmüyorum. Sözcüklerimden uzak durun diye de iteliklere yer vermiyorum. Siz de ne düşünün ne de anlayın. Doğmadık, doğmalı olmadık. Ben feyim. Ben Fey'im. Özgürlüğü arıyorum ama sizde değil. Ömer Hayyam gibi de değil:
"Bir yanda gül renkli şarap şirin sevgili
Öte yanda iki yüzlü dincilerin zilleti
Çoğu cehennemlikmiş aşıkların
Desene kimsenin göreceği yok cenneti

Bilmem kimim neyim bende ne kalır yarına
Cennet mi düşer yoksa cehennem mi payıma
Sevgili şarap müzik yeter bana
Gerisi senin olsun al cenneti başına"

Aslında hiç kimse gibi değil.

İç Ses: Neden anlattın bunları, bu kadar süsle?
Üst Ses: Çünkü zaten çoğu anlamayacak. Sözcükleri de bilmediklerinden bırakıp gidecekler sözlerimi. Ben de bunu istiyorum. Onların hepsi gitsin. Anlayan zaten anlar, kelimeleri anlamasa da. Anlamayan da zaten anlamaz, kelimeleri anlasa da. Hayatımı altı üst ettim. Altı üstten daha iyi sanırım. Eğer yine bir şey anlatacak olursam belki bu sefer de bilimle, metafizikle anlatırım. Ne kadar uzaksa bu kavramlar birbirine ben kendim hariç herkesi ve her şeyi bir yapabilirim. Bazen sıfırları silerek bazen de kendimi...
Fey: Peki ya sonra?