Suratıma eserken içimden bir şeyler alan eksiklik duygusu hâkim tüm zerrelerime. Bu nasıl kuvvetli bir ayaz? Aynada gördüğüm gözlerimde tonlarca ağırlığında bir eksiklik görüyorum. Kalbimde eksik tonlarca güzel haslet, zihnime alamadığım tonlarca ilim… Gecelerden kırpıyorlar sanki; biri benim günlerimi mi çalıyor? Nerede saatlerim, heyecanlarım? Güzel duygularım nerede? Nerede masumiyetim ve uçarı mutluluklarım. Hangi ara bu kadar derim düşünmeyi öğrendim? Ve hangi ara bu kadar derin üzülmeyi ve yine hangi ara en azılı düşmanı olmayı kendimin. Sahi kimden öğrendim ben bunları, ne çabuk öğrenmişim kaybetmeyi…
Şimdi ne yazsam da mutluluk akıtsa kalemim? Nelerden bahsetsem, kime bahsetsem! Yazan ve okuyan, konuşan ve dinleyen, dertlenen ve teselli eden benken kendimi; kimi özne yapacağım satırlarımda? Hangi meçhule anlatacağım içimdeki gürültülü sessizliği…
Ve susmak en acılı ilacıymış hastalıkların. Ve susmak söndürüyor gibi yapıp harlarmış içimizdeki ateşi. Ve yine susmak hep bir ümitmiş, hep bir bekleyişmiş. Ümit hastalıktır. Soru işaretleri kadar tehlikeli, ünlemler kadar aşikar edermiş kalbi..
Mürekkebim satırlarda sabit kalamıyor; akıyor, görüyorum. Ziyan olmasın mürekkebim, sonra ellerimden tanıyor görenler; mürekkep lekesi kolay bulunmuyor bu çağda. Bu çağda ellerinde mürekkep lekesi olan birine hiç rastlamadım. Sahi bu çağda insan rastlar mı insana? Bu çağın özü gurbet, bu çağın özü özlem güzel günlere. Bu zalim asırda hep asr-ı saadeti arzulayacak gönlüm. Bu zalim asırda asr-ı saadeti yaşamak için çalışacağım. Kirlenmeyecek beyaz sayfalarım…