SUSARAK DA KONUŞUR INSAN.

Güzel susmak sanattır. Karşındaki cahile verilen gizli bir konferanstır. Bilmediğin için değil, bildiğin halde susmak anlamlıdır. Biliyor gibi yapıp susmaktan bahsetmiyorum, bilip susmak kıymetlidir derken ne de güzel anlatmış Bülent Akyürek. Güzel susmak için geçerli sebeplere sahip olmak gerekir. Bazen bu bir hatır, bazen önce kendine saygı bazen de değişmeyecek sabit düşüncelere karşı bir savunma mekanizmasıdır.
Susarak da insan duygulara blokaj vurabilir. En son söylemek istediğimiz şeyleri cümle başına getirip anlaşılmayı zorlaştırmayı engeller. Düşünmeden, kızgınlıkla, bitmek bilmeyen öfkenin doğurduğu o olumsuz kelimelerin savrulmasına mani olur. Susmak; bazen birinin ardından alaycı bir tebessümdür bazen de ‘yazık olur, kelimelerime’ demektir. Varsın herkes kendi inanmak istediğini düşünsün diye haykırmaktır. Kendini ne konuma getirdiği önemsizdir, susan için. Çünkü; gerçeği yeteri kadar bilmektedir. Susarak da anlatabilir, çığlık atabilir ve hatta tam tersi kahkahalar savurabilir. Ama ifade etmek istiyorsan illaki bir şeyleri, işte o zaman da olayları olduğu gibi kabul edebilmek en büyük erdemdir susan için.
Bizler, kabullenmek yerine kontrol etmeyi seçersek, sonuçları hiç tahmin bile edemeyeceğimiz ölçüde hayatımızı olumsuz etkileyebilir. Aslında ‘kontrol etmek’ kaybetme korkusuna, öz güven eksikliğine dayanan bir denetim mekanizmasıdır. İlk bakışta hayata karşı bir güvence gibi gelebilir. Fakat zamanla yarattığımız kaos içinde çekilmez bir hayat sunar.
Bir de acziyet karşısında susmayı tercih edenler vardır. Ne kötü bir durumdur insanın söyleyecek bir sözünün olmaması. Kendini olmak istediği resmin bir parçası olarak göstermekten farksızdır. Savunması ‘mahçubiyet’tir belki ama kendini güvenilmez, aciz ve melekelerini kaybetmiş bir insan haline sokar.
Ve susmak bir mağlubiyet, bir yenilgi, bir vazgeçiş değil; bilakis sıkı durmak, bitmemek, teslim olmamak ve şiddetinden kelimelerin hükmen mağlup olduğu bir derviş hüneridir.( Mehmet Deveci)