takılırız sürekli, affedemediğimiz sürece
Daha önceki videolarımda da söylediğim gibi uzun bir yolculuğumuz var. Nedir bu yolculuk doğduğumuzdan ölüme kadar uzanan yol ve bu yolda ulaşmaya çalıştığımız yerler var belki hâlâ başındayız belki yarısın da belki de sonunda bunu bilemeyiz sadece Allah bilir. Bizim bu yolumuzda bize verilen zaman da, tamamlamamız gereken birçok şey var ve bu yolda yorgun, bitkin, huzursuz, mutsuz, stresli, sıkıntılı şekilde gidilmez üzerimizden atmamız gereken bir şeyler var farkında değiliz ama sırtımıza yüklediklerimizin içinde gerekli gereksiz birçok şey var, buraya kadar sırtımızdakilerle nefes nefese geldik ve buraya gelene kadar bile neler çektik ve biraz daha adım atsak dizlerimiz dayanamayıp düşecek belki de yolun yarısına kadar gelemedik bile. Ömrümüzün geri kalan yolunu biraz olsun rahat gitmemiz gerek, sırtımıza attığımız yüklerin gereksiz olanlarını bırakmamız gerek yolumuz uzun ve her şeyi sırtımıza yüklemiş bir şekilde yola devam edemeyiz yolun geri kalan bir yerlerinde takılıp düşeriz. Bizim ulaşmaya çalıştığımız bir hedef var, sırtımızdan birkaç parça eşya bırakmazsak durmadan aynı yerlerde takılıp kalırız.
Tekrar söylüyorum bu yol, geçmişin bıraktığı birtakım şeylerle, yaşadığımız olumsuzluklarla, kafaya takmalarla, korkularla, dertlerle, üzüntülerle baş edilebilecek yol değil. Bunlar yaşandı bitti ve bundan sonra da yaşanacak bu Allah ın verdiği bir sınavdır bu bir imtihandır bu bir gerçek ve biz bu gerçekten kaçamayız ve elbette ertesi günün tekrar bir güneş doğacak bu zamana kadar neler geçtiyse bu da geçecek. Bu hayatta peygamberler, sahabeler neler yaşadı ne sıkıntılar çekti onları sıkıntıya uğratan hayat bize neler yapmaz fakat onlar nasıl baş çıktı çünkü müslüman bir insan yaşadığı ne olur ise olsun o olumsuzluklar altında kalmaz, başa ne gelirse allahtan olduğunu bilip, bu imtihanlardan ders alır, her imtihanın geçici olduğunu bildiği için sabırla geçmesini bekler, her zorluğun arkasında bir kolaylığın olduğunu bildiğinden umutsuzluğa, ümitsizliğe kapılmaz, her zorluk onu güçlü kılar, tecrübe katar, Allah a yakınlaştırır, Allah ın gördüğünü, duyduğunu ve ne dua ederse Allah ın yardım edeceğini bildiğinden korku, endişe, üzüntü duymaz. Allah var gam yok.
Biliyorum. Hepimizin affedemem dediği şeyler var, Peygamber Efendimiz'den rivayet edildiğine göre, hesap günü geldiğinde Allah celle kulunu çağıracak, kimsenin başlarını kaldıramadığı anda kuluna “kaldır başını" diyecek, kul başını kaldırdığında tarifsiz güzellikte köşkler görecek ve soracak Ya Rabbim bunlar kimindir? Allah celle; “Bedelini ödeyenlerindir" diyecek. Kul soracak onlar kimdir? Peygamberler mi? Allah celle, “Kardeşinin hatasını affedenlerin" buyuracak. Bunun üzerine kul mümin kardeşini affederek hem kendisi, hem affettiği kardeşi cennet yolunu tutacak.
İnsanları affetmemek üzerimize eziyet değil mi, kalbimize, merhametimize, vicdanımıza eziyet değil mi? Affetmediğimiz sürece hiçbir zaman aklımızdan silinmeyecek affedemediklerimizin bize karşı yaptıkları durmadan sinirlendirecek, kızdıracak, uykularımızdan, bereketli günlerimizden ve manevi duygularımızdan çalacak. Bu da kibir değil midir. Unutmayın affedemeyen insanın kalbi katılaşır bu da müslüman bir insana yakışmaz. Bizim yolculuğumuz Allah ın karşısına dosdoğru çıkabilme çabasıdır. Peki Allah affedeni affederim, bağışlayanı bağışlarım diyor. Peki biz affedemedikten sonra nasıl Allah ın karşısına çıkabiliriz. Biz nasıl Allah ım ben geldim beni kabul et, beni affet, bağışla ve cennetine koy nasıl diyebiliriz.
Unutmayın bu yolculuk uzun, üzerimize aldığımız gereksiz parçalarla yola devam edilmez. Hadi gelin bugün birlikte üzerimizden gereksizleri atalım ve yola biraz olsun rahat devam edelim.
