Tanıdığım Veya.

Öyle bir haldeyim ki , bazen bakıyorum etrafıma. Yakınımda olup bitenlere bakıyorum. İnsanlara bakıyorum. Ama nedense hiç bir şey hissetmiyorum. En acizine dahi acımıyor , en isteyenine dahi bir şey veremiyorum. Kendime göre bir cevabım daha var tabii bu tramvaya! Ben bilmiyorum insanların ne istediğini. Anlamıyorum konuştuklarını. Bir anlam yükleyemiyorum yaptıklarına. Tek ama tek istediğim bir şey var artık. Ama ne yazık ki nasıl ulaşabileceğim hakkında tek bir fikrim yok artık. İnsan nasıl saklayabilir kendini ? Nasıl çekebilir bir anda kendini alışılmış olanların dışına ? Nasıl becerir bunu. Acı çeker mi yaparken ? Yada pişman olur mu sonradan ? Çok merak ettiniz şimdi ne istediğimi. Sabırsız olmayın. Ah bakın buda sevmediğim bir şey işte , her iki bacaklı acizde. Merak.. Sabırsızlık.. İradesizlik.. Neden!? Neden her daim bu aptal , çıkmaz boş yolları seçersiniz anlamam ki ? Düşünmek öldürecek sanırım beni. Onu , sizleri , her bir aptalı düşünmek mahvedecek tüm hayatımı. Öyleyse biraz ara veriyorum bu sevmediğim huyuma da. Bitti! Daha fazla devam edemem. Satamam ruhumu , tanrının yarattığı beyinsiz ruhlara. Ölmek istemiyorum. Ya da kendimi kaybetmek. Hayatı sevmeye başlayacağım yeniden. Tüm umudumla bekliyorum bunu. Elde edeceğim gün de gelecek elbet. Ah hayat , keşke bir şans geçse elime. Bu güne kadar tanıdığım herkesi silebilsem aklımdan.. Keşke tanımasam hiç bir kimseyi. Keşke bilmesem ne yaptıklarını bana , ne yapmış olacaklarını , ne yapacaklarını. Keşke hiç biri gerçek olmasaydı. Keşke olmasaydım ya da. Keşke olduğum yerde tanıdıklarım olmasaydı. Tek dileğim bu işte artık. Tüm ama tüm geçmişimi yok etmek. Ama kim bilir. Belki bir gün..

Artık düşünmeye gücüm kalmadı. O yüzden daha fazla düşünmek yok! İnsanlara acımak , sevmek , umut vermek yok. Sadece ben varım. Sonuna kadar ben. Ve tabii ki en iyi dostum yine ben.
Tandığım veya dostum olan herkesi unuttum. Yalandan da olsa.
Ama bir gün gerçek olacak bu. Tüm kalbimle inandığım için.
Bir o kadar da günahsız bir dilek olduğu için..