TANRI'NIN SESİ

-Neden o kadar ağladın?

-Kendimi gördüm P.K'da çünkü.

-Aşk filmlerinde ağlayanı çok gördüm de,Tanrı'ya ithaf edilmiş bir şarkıda ağlayanı ilk defa görüyorum.

- Sen Tanrı'yı hiç aradın mı?

- Aramama gerek yok,o her yerde zaten.

-Nerede?


-Tövbe tövbeeee,o nasıl söz. Her yerde bizimle işte. Kuran'da da anlatıyor zaten kendini.

-Önüne konmuş hazır bir Tanrı'ya tapan birisine ,ben kendi Tanrı arayış serüvenimi nasıl anlatabilirim ki?

-Ha sen çok biliyorsun.

-Hayır hayır. Çok bildiğimi falan iddia etmiyorum. Sadece onu arıyorum,onu gerçekten seviyorum. Onu her yerde aradım. Namazda,Incil'de,Kuran'da,Hindu'larda,Ateistlerde. Fakat o nerede biliyor musun? (Elini kalbine götürerek) o işte burada. Seninle konuşuyor,seni dinliyor,seni anlıyor,seni hiç kimsenin anlamadıği kadar anlıyor. Eğer onu yeterince dinlersen sana cevaplar veriyor. Kitaplarla,filmlerle,kuşlarla,kedilerle,ağaç yapraklarının hışırtısıyla,karşına çıkardığı insanlarla,ve en önemlisi kalbinle cevap veriyor sana. Bulunduğu yerden konuşuyor seninle. Bu yüzden,en çok kalbimizi dinlememiz gerektiğini düşünürüm ben. Mantık standart doğrularla bir ömür sürerken,kalp anlamaya çalışır,herşeyi,herkesi. Deneyim ister kalp,sevmek,sevilmek ister. Ama sorun şu ki,seni asla Tanrı'yla başbaşa bırakmazlar. Sürekli konuşur,konuşur,bir şeyler anlatırlar. Kendi inançlarını dayatırlar sana. Sen onlara hayır dediğindeyse seni imansızlıkla suçlarlar. Tanrı'nın yapmadığını onlar yaparlar. Ve bir yerde durup düşünürsün. Ya herşeyi yanlış biliyorsam. Ya Tanrı'da onlar gibi düşünüyorsa. Ya aslında ben iflah olmaz bir günahkârsam... Işte bu yüzden ağladım.

-Peki senin Tanrı'n buna cevap vermiyor mu?

-Aslında tüm bu kaosa rağmen,ilginç bir iç huzuruyla veriyor. Fakat insanlar o kadar çok bağırıyor ki,bazen sesini duyamıyorum.