Tayfun DALKIRAN

Benim yazdığım masallarda;
Pamuk prenses tecavüze uğrayabilir,
Ve robin hood fakirden alıp zengini daha da zengin yapabilir.
Karanlık temiz su diye atladıgım yer bataklık çıkabilir,
Ve bu olanlar psiklojime ağır gelebilir.
Dahası bi şizofrenin beyni kafatasımda hüküm sürebilir.
Kimin umrunda?
Gerçek şu ki;
Bu lanet çöplükte,pislik tükenmez,
Ve kalemimden akan zehir tükemez.
Karanlığa o kadar alıştım ki,
Gece uykularını sevmem uzun yıllardır,
Ve kalabalık karanlıklara aşikarımdır.
Her akşam ölüm koklarım,odamdaki cesetlerin nefeslerinden,
Ve intihara kalkışırım hayallerimde,hep aynı gökdelenin tepesinden.
Elimden gelseydi güneşi balçıkla sıvardım.
Mutluluk taklidi yapamazdım ve her akşam nefret kustum satır,satır.
Dünya değişti artık!
Şimdi mecnunlar,leylalara genel evde rastlıyor,
Ve birileri keremleri öldürüp,aslıların ırzına geçiyor.
Siyah hüküm sürüyor dünyaya,beyazlar tükeniyor.
Birileri üzülünce,birileri seviniyor.
Artık en yakın dost kazık atıyor ve insanlar artık yok oluyor.
Dünyanın anası sikilmiş,masallara da ben koymuşum çokmu?
Ne yani,cevap yokmu?
İçimdeki siyahtan kurtulmak için ne yapabilirim?
Düşünüyorum da,belki hayallerimi attığım kuyudan inip tekrar çıkartabilirim.
Ya gerçelerim?
Onları ne yapabilirim?
Yok,yok karanlık güzel ben böyle iyiyim.
Hadi kapatın şu ışığı,gidip biraz daha ölmeliyim.
Karanlığa saygıyla,
Tüm dünyaya simsiyah geceler dilerim!