Tek başına yanında kimse olmadan, kimse durmadan, acılarını içinde söndürmeye çalıştığında, kendi yalnızlığınla herşeyin üstesinden geldiğini görmeye başladığında.. bir süre sonra,, insanlar pekde umrunda olmamaya başlıyor.. Kimin ne düşündüğünü ne yaptığını umursamıyorsun bile,, hani yorulunca kendi kabuğuna çekilip,, o küçük dünyanda yalnız yaşamayı öğreniyorsun ya artık.. İşte gözyaşını kendi ellerinle silmeyi, ve derin hüzünleri tek başına atlatmayı öğrendiğiniz vakit,, birdaha kimseye ihtiyacınızda olmuyor.. Herkes bunun yalnızlık olduğunu söylüyor ama, benim için artık huzur.