Toprak

Ne yazık ki;acıdır,Çocukluğum.
Gülüşlerimin kayboluşu
Hüzün sokaklarımın kayıtlı duvarlarında
Ve çocukluk şehrimin toprağında düşüp kanattığım zihnimin
İhaneti kendisinde.
Kendi yıkılışının suçu başkasında..
Kaybolan yıllar avuçlarımın arasında
Bu akşam ruh prangamın zincirleri zayıf
Tutamaz oldum.
Zaptsızdır artık gördüklerim,bildiklerim..
Bilmediklerime sarıldım acısız,tatsız,tuzsuz..
Hiç yoktan iyiye hiç oldum.
Zati yoktan varoldum..
Acıyla doğdum
İhanet ile yoğruldum
Bir avuç topraktan
Hüzün oldum...
Kayboldum.