Tukenmislik Sendromu

Olmuyor. Ben hicbir seyi beceremiyorum. Benden bi cacik bile olmaz. Ben cok hata yaptim cok kirdim cok uzdum cok sevdim bir cok kizida aglattim sirf sevdiklerimi elimden almaya calistiklari icin hatta kavgafa ettim sac bas bile giristim itiraf ediyorum kiz kavgasi tam bir rezillik ben pismanim heekesin icinse oyle bisey yaptigim icin. Ama o da haketmisti neyse konumuz bu degil. Konumuz benim su umutsuzluk mutsuzluk dolu karavanim. Hic mi inmek bilmezler benim yolculugumdan? Bir gun inip ertesi gun tekrar biniyorlar karavanima. Ben tokezliyorum. Eskisi gibi dayanakli degilim. Eskisi gibi ben yikilmam asla diye baslayan cumlelerimi kuramiyorum cunku ben cok fazla kirildim beni cok fazla uzduler beni cok kotu yaraladilar cok buyuk bir darbe yedim hatta darbeler yedim ve inanir misiniz ben hala o soku atamadim atamiyorum ustumden sanirim bu benim en buyuk babamdan sonra ikinci travmam. Ben bu yasimda yorulmusken artik daha fazla buyumek iatemiyorum daha fazla acilari daha fazla insablarin gercek yuzlerini gormeyede tahammulum yok. Cok yoruldum bu yasimda cok yordular. Ve gercekten herkesten ne zaman uzaksam o zaman ben mutluyum. Kimseye guvenim olmadigi gibi kendimde yalniz kalmak istemiyorum ama guvenmedigim icinde yalniz kalmak istiyorum nasil bir ironidir bu bende anlamadim. Bugune kadar ne korktuysam basima geldi ve gelmeyede devam ediyor. Hayatta hicbir seyden korkmamalisin hayatin ustune ustune sen gitmelisin ki bu savsi sen kazanabilesin ve mutlu olup huzuru yakalamaya hal kazanan sen olmalisin. Pes etmiceksin en obemli altin kural bu. Pes ederswn seni ezerlee seni daha betee yoksayarlar o yuzden pes edecegini hissettiguin zaman kosene cekilip uyumaya calisacaksin ya da kendini her seyden soyutlaman gerekki viraz nefea alabil. Hem eminim sizide cok guvendilleriniz cok kirdi ve sizde en az benim kadar masum degilsiniz. Ama bunun bir ilaci yok. Bu umutsuzlugun bu her seyden kendini uzak tutmanin bir ilaci tesellisi yok. Bitmisiz. Tukenmisiz. Once bence bunla yuzlesmeliyiz. Ve olabildigince uzaga kacmaliyiz. Ama olmuyor degil mi? Her zaman bir sey engel oluyor ya da bir sey cikiyor. Eliniz kolunuz bagli oturmak zorunda kaliyorsunuz ve biliyorum bu insanin en cok zoruna giden seylerden biri. Ne diyebilirim ki bizim ki tukenmislik sendromu. Bize merhem olup yaramizi kapatacak bisy yok bizim aadece kendimiz var. Bizim kendimizden baska kimsemiz yok. Evet belkide kimsesiz en azindan her seyin daha cabuk farkindayiz. Belkide boyle diyip kendimizi kandiriypruz bilmiyorum ama bir yerse okumustum cok yaralanan kirilan bir insan daha olgunlasirmis yasi kac olursa olsun. Aynen oyle bence. En azindan benim icin oyle 18 yasimda olmama ragmen tamamiyla kendimi 40 yasinda gibi hissediyorum. Sizcede haksizlik degil mi?