ÜÇ GÜNLÜK DÜNYA

İnsan en çok;
Anlayıpta, anlaşılmadığında.
Değer veripte, kıymeti bilmediğinde.
Uçsuz bucaksız hayal kırıklıklarına.
Sevdikleri tarafından kırılmaya.
Kabullenilemeyen, kaybedişlere, kazanmış gibi rol yapmak zorunda oluşlarına.
Mümkün iken yaşanılmayanlara.
Anlayanı dahi olmadığına.
Susup söyleyemediklerine, dost bildiklerinin kazdığı kuyulara, çok sevipte sevilmediğine, yola koyarken dil döküp yarı yolda bırkana.
Gurbetteymiş gibi çektiği hasretlere bin misli verilen değerin, biri bile çok sevip ihanete uğrayınca. Yaptığı yanlışlara değilde, yanlış insanlara yaptığı doğrulara.
Kaderine.
Vefasızlara,
En çok sevip en çok değer verdikleri tarafından üzülür insan.
Yanındakinin sana sağır olup, yabancının kulak kesildiği zaman, onsuzlukla sınanıp koca bir sonsuzluk ise baş etmeye çalıştığında, unutmak istediğin kadar hatırlatıldığında, git derken aslında kalmasını istediğinde içinde kalan söyleyemediklerine, gerçekleşmemiş hayallerine, yazmak istedikleri gibi okumaya çalıştıktılarında seni duyabilecekken, kulaklarını tıkamalarına.
Kursakta kalan tüm cümlelere halâ sevip,
Hala kollarını açıp koşmadığında.
Anlat beni dediklerinin asla anlamamasına üzülüyormuş insan.
İnsan yaşayacak şu hayatı ama insanı ve en çok yine insan üzmeden keşke, şu üç günlük dünyada...