ÜÇ PARAGRAFTA EMPATİ.
Merak uyandıran bir başlık öyle değil mi? Bu yazıda belki de günlük hayatımızda yapmayı tercih etmediğimiz, kullanmadığımız bir olayı kullanacağız. Empati kuracağız. İnsanlığın en özel yanı kendisini bir başkasının yerine koyup onun gibi hissetmesidir bence. İnsanlar bizi anlasın istemez miyiz? Tabii ki isteriz. Ama anlaşılmamız içinde anlamamız gerekir...
Günlük hayatta engeli olan insanlarımız için çalışmalar yapılmış ama bu çalışmaların yeterliliği tartışılır tabii. Metro istasyonlarına yapılan asansörler... Bir fotoğraf gördüm sosyal medyada dolanırken. Bir engelli vatandaşımız asansöre binecek ama önünde duran insanların binmesinden ötürü binemiyor... Şimdi kendinizi tekerlekli sandalyede olan o vatandaşın yerine koyun.. Gitmek için çabalıyorsunuz ulaşmak istediğiniz bir yer var.. Ve sizlere kolaylık sağlaması için yapılan asansöre binemiyorsunuz. Bakın burada ben normal insanlar o asansöre binemez demiyorum.. Ama öncelik denen şeyi vurgulamaya çalışıyorum yanlış anlaşılmasın. Bahsetmek istediğim konu dünyayı doğduğundan beri görememiş... Hiç müzikler dinleyememiş sevdiğinin ellerini tutamamış ya da sevdiğine gidememiş hiç bir zaman.. Veya sevdiğine sevgi sözcükleri hiç bir zaman diyememiş insanlar var engelleri yüzünden.. Bunları düşündükçe ben kendimi bırakıp üzülmeye başlıyorum. Müziksiz yaşayabilir misiniz? Onlar yaşıyor işte... Gözlerinizi kapatın ve yürümeye çalışın evin içinde iki dakika sonra açmak istersiniz.. Onlar bir ömür yapıyor bunu... Zorluk budur işte.. Yine de şükretmek gerek
Son paragrafı da güzel bir şiirle bitireceğim....
Hayat bize mutlu olma şansı vermedi. Biz kendimizden başka
Herkesin üzüntüsünü Üzüntümüz, Acısını acımız yaptık.
Çünkü dünya’nın öbür ucunda, Hiç tanımadığımız bir insanın gözyaşı bile içimizi parçaladı….
Kedilere ağladık. Kuşların yasını tuttuk.
Yüreğimizin yufkalığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı.
Aslında ne güzel şeydir, insanın insana yanması sevgili…
Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülmek ve çare aramak.
Ben bütün hayatımda hep üzüldüm, hep yandım..
Yaşamak ne güzeldir be sevgili sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek…
ve o vazgeçilmez sancılarını
Duyarak hayatın...
( YILMAZ GÜNEY )
Sevgiler..
