Umuda Sesleniş

Uzun zamandır yoktun. Aradım seni,senin varolduğuna dair umudumla.Bazen o da uzaklaştı benden. Sonra Adrian sarıldı kalbime,yeniden doğdu o umut. Seni aramaya devam ettim. Biliyordum,vardın.Adrian yalan söylemiş olamazdı.Umut hep vardı.Bazen sesini duyar gibi oldum,yakınlardaydın.Sevdiğim zaman,güldüğüm zaman bana hatırlattın varolduğunu. Sen herkesin kalbinde açan bir çiçektin fakat benim kalbim bir çöle dönüşmüştü. Senin gibi narin bir çiçek nasıl açardı benim kalbimde? Sen narindin,kırılmıştın,solmuştun.Belki de sen onun kalbindeydin ve o benden uzak olduğu sürece sen de uzak olacaktın. İşte böyle belirsizlikler,tereddütler içinde savruluyordum.Ne yapacağını bilmeyen,küçük bir çocuktum ben.Kararsız,ürkek ve kırılgan... Sonra insanları suçladım.Anlamıyorlardı,acımasızlardı sanki iyi insan yoktu.Ya da senin gibi uzaktalardı.Sen bana bense insanlığa küsmüştüm fakat sen yokken nasıl yaşardım ki ben.Sen yaşatıyordun herkesi,senin ufacık bir parçan insanlığın yaşam kaynağıydı.Nerelerde gizliydin bilmiyordum ama ufacık bir olayda gelecektin sanki.Fısıldasam duyacak kadar yakınımda, çaresizliğimi göremeyecek kadar uzağımdaydın.Belki de başkasının kalbindeydin.Sen evren kadar namütenahiydin nasıl tükenirdin? Biliyorum yok olmamıştın.Meyus bir şekilde savrularak sana ulaşmaya çalışıyordum.Kafamın içinden milyonlarca düşünce geçereken bir kelime dahi dökemiyordum kağıda çünkü sen yoktun.Her şey giriftti.Benim bu halim sanki başkalarına da sirayet etmişti.Nasıl kurtulacaktım? Nasıl bulacaktım seni,nasıl devam edecektim yaşamaya içimdeki tüm vaveylalara rağmen?Beni,bir gün ona ulaşacağıma inandıracak kadar varolman lazımdı,kalbimde yeşermen,yeniden doğman,ya da kaybettiğim seni bulmam. Çünkü ona sarılmadan,kokusunu duymadan ölmek istemiyordum...Seni bulmam kolay olmadı.Peki nasıl buldum,ya da nasıl yeniden doğdun?...?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Devam edeceğim...