UMUT

Geçmek bilmeyen bir döngüdeydi yaşam. İstenmeyen istenene muhtaç bil çare bekliyordu. Ne olacaktı peki? Bekleyerek ulaşılacak mıydı arzulanan gerçeğe. Bu imkânsız gibi gözüküyordu. Zaman bizi acımasızlığıyla savurup yerinde beklemeye razı olmamıştı. Peşi sıra hepimizi kendi girdabına sürükledi. Biz mevsimleri kovalamakla meşguldük, anlayamadık zamanımızı asıl harap edenin kendi yaptıklarımız olduğunu. Bizim için, kendimiz için önemli olan aslında yine bizdik. Bumerang gibiydi yaptığımız her kötülüğün yüzümüze vuruşu. Neden, nasıl demeye geç kalmıştık bu hayatta.
Hayallerimizin zaman ve kasırga misali içine katıp kavuran masumiyeti artık kaybolmuştu. Tek gerçek capcanlı içimizdeydi, yaşıyordu. Farkında değildik belki daha. Acımasızca gösterilmeye çalışılan gerçeklerden kaçtık. Rüzgâr savurdu bizde kattık kendimizi onun yoluna. Yağmur yağdı, temizlenmedi kirlinden hayallerimiz. Kar yağdığında soğumadı kalbimizin içinde yanan acı ateş parçası. Dallarda çiçekler açtı ama bizim ruhumuzda kapanmayan yaraların içende cılız bir filiz bile belirmedi. Güneş yüzümüze tebessümü oturtamadı tüm dünyayı ısıtmaya yetmişken. Acı iliklerine işlemişse bu kadar nasıl kaybolacaktı, aynı o eski günlere dönebilmek için. Var mıydı bu sorunun cevabı. Belki sayfalarca cevabı olan bir soruydu belki de tek bir kelime yetecekti kanayan o yaraların merhemi olmaya.
Bulunmadıkça dinmeyen ateşin daha da alevlenmesine niyetlendik biz el birliğiyle. Kırmıştık, ama parçaladık ruhumuzu yakan ateşin içine odun parçalarını. Ruhumuz azap içinde, yaşamak için çırpınmak yerine kendini yanmaya mahkûm etti. Biz bize yetecek o tek kelime için hayallerimizi, zamanımızı, ruhumuzu, kalbimizi attık. Pek geriye ne kaldı bizden?
Tek bir beden ...
Ona ait olan her şeyi yıkmış, zavallı, acınası bir et parçası.
Oysa o tek kelimeyi işleyebilseydik yaşamımıza şimdi o kirlenen hayallerimizin mavinin en güzel tonunda olacaktı, ateş içinde yanan ruhumuzun soğuması kalbimize iyi gelecekti. Ve kanayan yaralarımızdan filiz belirecekti her şeye rağmen. Merhem tek kelimeye her şeyi sığdıran UMUTTU.
Umut; kendini kaybettiğin anda senin için çabalamaya hazır tek gerçekti.
Umut; sen yanarken seni korumaya çalışandı, seni senden koruyabilecek yegâne şeydi.
Umut, kırılan için kıranımda affetmemeyi öğretecekti.
Umut, yaşamayı hissetmekti.