UNUTTUM YALNIZLIĞI

Ben yalnızlığı severdim hep.
Ama hiç kimse kırmıyordu yalnızken.
Çünki hiç kimse aldatmıyordu o zaman
ve hiç kimse terketmiyordu beni
Belki de o yüzdendi yalnızlığı sevişim,
belki de o yüzden...
Yanılmışım meğer...
ikiz bir kalbi varmış yalnizligin
Yalnizlik hep varmış...
İnsandan daha insan,iyiden daha iyi,
güzelden daha güzel...
Ne oldu ise,anlamadim gitti bir gün her şey değişmişti.....
Biri yani... Biri işte...
Yağmur giyimli,yanakları çocuk olan o kadın kınalı saçlım kardelenim
Sanki bir mektupla,ya da en güzel bir öykünün sonunda uyanmış,
Ve belli ki bir sabahımı kandırmıştı,
Karşıma çıktı işte.
Ben o'nu yağmurlara benzetsem de,
Akşamları korkudan gözleri sislenirmiş.
Tek korkum uzaklarda olmasıydı kardelenimin
İçimi ürpertiryordu oradaki yalnızlığı onun
Kınalı kuzum,sanki benim için,
Gök yüzünde bir bulut ve yeryüzünde kalan bir umut idi bana
Üzülmesine hiç dayanamazdım tatlı kizin
Koca bebeğim ,eski bir şarkı idi,
Ya da bir şiir.
Ama bir benim dudaklarıma sürülen ve yalnız benim kalemime sırnaşan,.
Ben yalnızken elimden tutmuştu kardelenim
Bırakamazdım onu ben!
Bırakmam onu ben daimi bir ömür boyu.
Hangi sevgi öğretmişse sevmeyi kardelenime.
Benim içimde ilkbahar,
Titrek dudaklarımda esmer bir bekleyiş.
Bir gelse bir dokunsam, bir koklasam
Nabzım kaybolur, ölüme göz kırparım.
Bu aşık yüreğim dayanırmi bu hayvana bilmem.
Ve ben o zaman gözlerime yazarım son şiirleri.
Kınalı saçlı koca bebeğim sana birşey diyeyim mi?
Seni ben çok çok seviyorum bil yeter sevincim inci tanem kardelenim