#Unutulan #Çocuklar #AfganistandaÇocukOlmak #Savaşın içindeÇocuklar #Kimsesiz #dünyadaÇocukOlmak

Bir yerlerde sessizce çığlık çığlığa ağlayan çocuklar var.Unutulmuş kimsesiz.Kalabalıklar içinde yapayalnız kalmış,sesi duyulmayan.Kimse görmüyor mu duymuyor muydu bu çocukları,neden ağlıyorlar?Neden gülmeleri oynamaları gerekirken korkuyla bakıyorlar?Neyin günahını neyin kahrını çekiyor bu çocuklar,dünyaya gelirken kendileri seçmemişti ki bu hayatı.Onların suçu değildi insanların vefasızlığı,zalimliği.Soluyor du hepsi birer birer önce gülüşleri sonra çığlıkları sessizleşiyordu yavaş yavaş,yok oluyor du.Savaşın çocuklarını kimse görmüyor duymuyor du,oysa bir hayat vardı dışarıda yaşanan,çiceklerle yeşillikler ke kaplı,gülüp eğlenen insanlar vardı fakat hiç kimse göremiyordu onları,onlar sessizce kaybolup gitmeye mahkum gibiydiler.Bazen konuşuluyorlardı,üzülenler oluyordu onlara,acıyanlar oluyordu.Yüzlerinde acının hakim olduğu fotoğraflarına bakıp bakıp ağlayan ama hiç kimse elini uzatmıyordu onlara öylece uzaktan uzağa bakıyor du herkes en kolay yolu seçip imkan yok diyordu,imkan!Sahi imkan sadece onlara mı yoktu? Peki öylece gidecek miydi çocuklar,isimleri sadece unutulan çocuklar olarak mı kalacakatı,peki onlar gittiğin de ne olacaktı?