Unutulmuş Yankılar

Sessiz bir sokağın kuytusunda,
yorgun bir ezgi gibi kaldım.
Ne bir ses var yankılanan,
ne de bir adım iz bırakan.

Gözlerin hâlâ içimde bir gece,
kapanmayan bir yara gibi.
Dokundukça sızlayan kelimelerle
toparlıyorum kaybolmuş cümleleri.

Zaman mı eksiltti bizi,
yoksa biz mi sustuk her cümlede?
Adını bile fısıldayamaz oldum,
kalbimde yankılanmasın diye.