Uyanış

Uyanışıma gülümsüyorum bu sabah. Umutsuzca doğan güneş , bana geçmişe dair bir kaç şey anımsatırken , hala yanımda olanların umudu ile açıyorum gözlerimi yalanlarla dolu bu boş hayata. Son zamanlarda aklıma takılmış bir çok insan , gösteriyor gerçek yüzünü. O eşsiz tebessümlerin altında yatan şeytanlar , günah işlemek adına toplanıyor başımda. Kovmak istiyorum her birini , dua ediyorum ellerimden düşen umutlara.. Dua ediyorum yanımda olanlara , yarında olacaklara. Ama uyanıyorum her geçen dakika , her geçen saniye anlıyorum insanları.. Artık biliyorum , bilmeyede devam ediyorum. Yanında olanlardan başkasına güvenmemek gerek belki de.. Bir şeyler yaşandıktan sonra , bir daha yaşamamak gerek belki de.. Hiç kimse olmazmış birbiri gibi , hiç kimse anlatamazmış aşkı birbirine. Hiç üzülmüyorum aslında , sadece garipsiyorum dünya neden böyle ? Beni karamsar biri olarak tanımayın asla , gülümsüyorum sadece. Önüme bakıyorum , hayatımı dinliyorum , kalbimi yaşıyorum..


Ve böylede yapmaya devam edecek gibi görünsede kaderim , biliyorum elbet sapacağım o yoldan bir kerelik dahi olsa. Ama pişmanlık yok , keder ve acı yok , seni sevenler yanında , sevdiklerin de yanında. Hala yanıp kül olmamış bir kaç kalemiz var , kaybedilenleri geri almaktansa elimizdekileri savunmak daha bir akıllıca geliyor bana. İnsanlar asla tanıdığınız gibi değildir. Olmazlarda. Başımdan geçenlerde bunu öğretti işte bana