Uzat.

Düşündün mü hiç.
Boylu boyunca uzanan ağaçların,
Yapraklarında ki serzenişi.
Küçük mahalle parklarında,
Karışan çocuk seslerini.
Uzanan ellerin üzerinde ki ,
Nasirlarin arasına karışmış kırışıklıkları.
Kabuk baglamis yaraların ,
Neden bu kadar zaman aldıklarını.

Göz pınarlarınin ,
Kuruyana kadar cagladigi yaşlarını.
Narin tenlerin üzerinde ,
Hunharca yüklenen iğrenç bedenleri.
Yılların karanlığa döndüğünü,
Dönerken acıları katlandığını.
İstanbul duvarlarının sadesizligini.
Her aşkın ,
Her acının,
Her saçmalığın,
Anlamsızca yazıldığı duvarları.

Hadi bırakalım bunları şimdi.
Uzat ellerini,
Seslen yeniden severcesine gökyüzüne.
Hadi bırakalım,
Geride kalanların neler yaptıklarını.
Tut ellerimden yukselelim yarınlara.
Öyle hadsizce kanat çırpma,
Korkarım ben .
Kanat seslerine değil de ,
Tükenip kalacağın sessizliğine.
Hadi bırakalım yarını da.
Ahireti yaşayalım.
Olmaz mi ...

(Yarını durdurun . Bugün ne içinse onun için yaşayalım. bugünü yaşamanın anlamını usulsüzce surdurelim... )