ÜZÜLÜYOR İNSAN

İnsan üzülüyor...
Anlatamadığına,
Anlayamadığına.
Anlaşılmadığına.

Duymadığına,
Duyuramadığına,
En çokta göremediğine,
Görünen eriğine.

Gözün akıttığına,
Gönlün kırıklarına,
Hafızanın sakladıklarına,
Kulakta yankılanlara.

Burnun direği sızladığında,
Özleminin hatrı sayılır acısına,
Kaşıdıkca kanayan yaralarına üzülür.

Üzülüyor insan...
Bir banka oturup manzaraya bakıyor.
Elinin tersi ile yaşını siliyor.
Üzüldüğü ile kalıyor...

Neden sonra kalkıyor yerinden, üzerini şöyle bir silkeliyor tüm hüzünlerini silkelermiş gibi kalbinden.

Ve yoluna,
Ve hayat,
Kaldığın yerden devam ediyor insan.

Heşeye rağmen,
Herkese rağmen...