Var Olmanın Acısı

Bir insanın hikayesindeki dramı hissedebilmeniz, onu anladığınız anlamına gelmez. Geleceğe dair tükenen her bir fikir, düşünce ya da hayal özdeksel olana karışıp bir hiç oluyor yeryüzünde. Gökyüzüne ve fizik ötesine sığdırmaya çalışırlar bu yüzden. Onlara göksel ışıltılar eklerler sanki bir yıldızmışçasına. Kabul edilemez olduğunu anlayamadıkları için bu hayatı, terk etmeyi de anlamsız buluyorlar. İçerik yönünden değişen hiçbir şey yoktur aslında. Her şey neyse öyle kalır. Bir şeyin üzerine düşünmek, onu anlamlandırmak gerçekten ona bir anlam kazandırmıyor. Sadece olumlu ya da olumsuz yönde kendimizi kandırmayı başardığımız için mutlu oluyoruz. Her şeyin değişebileceği ihtimaliyle bütünleşiyoruz. En büyük yalanımızla yani. Bu sözler bile hızlı zannedilebilir, aslında yavaş yavaş ilerliyor. İçerisinde bir duygu değil, bir ruh hâli barındırdığından böyle kabul de görmeli. Var olmanın acısı denirdi buna, bizleri ölüme hasret bırakırdı zaman zaman. Hatta bir süre sonra her an... Yaşam içinde bu kadar vasat bir düzene tabi olmaktansa ölmeyi yeğ tutardık. Öyle olsun istiyoruz; çünkü özgür bile değiliz burada. Herkes herkese bağlandığı için yoksunluk çekiyoruz insanlardan. Yalnız kalmayı değil de yalnız bırakmayı öğreniyoruz, terk ettiğimizde terk edildiğimizi zannettiğimizden hem de. Çekmiyorsak eğer, sevdiklerimizle doluysa ruhumuz, kalabalık oluyor öylesi. İnsana gerçekleri unutturan bir huzur sarhoşluğu... Fark edilmeme ve kendinden uzaklaşmanın verdiği o sıradan mutluluk. Tek bir dize gibidir insanın alnında yazılan, tek bir ifadeyle onun avam ideallerinden. Mutluluk, sağlık, sevgi, huzur, iş, başarı, güç, para, bilgi ya da her neyse isteklerinden oluşur o tüm aşağılık ilgilerimiz. Çalarız birbirimizden bunların hepsini. Sırf kendimize ulaşsın diye birliğimizden alırız. Tüketiriz kendimizi, esasında bir kabul etmeyiz kimseyi kendimizde. En çok bunlara sahip olduğumuzda, ya da onlardan en çok yoksun kaldığımız anda ve hatta o isteklerimizin arkasına baktığımızda... Hiçliği görürüz, mutluluğun da, aşkın da paranın da arkasında bir hiç vardır ona soru sorduğumuzda. Geriye insan kalır, bir sen ve bir de ben. Ardından diğerleri... Ölmeyi dileriz ardından, yok olmanın verdiği o hiçliği isteriz. Ama elde edemiyoruz, ölsek bile hiç değiliz. Bizi dünya unutur yalnızca, ruhlarda hatır bulursak eğer... Onlarda da hatırlanmayacak kadar eskitiriz kendimizi. Geriye bir şey kalmayana dek, insan varlığımızın bu acısını, yoklukla kapatmaya çalışırız. Var oluşumuzun acısını var etmekle mi? Yoksa yok etmekle mi dindiririz? Bu soruya yaklaşırken kendi içimde. Bizi izlesinler istiyorum; kimilerimiz ölecek, kimilerimiz öldürecek. Kimilerimiz var olurken kimilerimiz var edecek. Gerçeği bulanları dinleyin o an. Herkes üzerine düşeni yapsın, kaybedecek bir canımız var. Geriye ne kalır ki?