... Vazgeçmek delikanlıyı bozar ...

Vazgeçmek; delikanlıyı bozar benim güzel abim. Masaldı. Masal olarak kaldı.. Dinledik, iyi oldu. Zaten, umut gerçeğin cenazesini kaldırmaz. Bilirsin... Ayrılık için herşey az! Aşk için herşey fazlaydı. Geçti... / Bi tren. Bi vapur. Bi şehir! Bir masaldı... Üstümüzden geçmesi gereken ne varsa, geçti. Önce sarsıldı herşey!! Sonra yıkıldı. Gönül bu ya; zaten kırılması gereken yerden kırıldı, yanması gereken yerden alev aldı ayrılık. Kime sarılır insan son nefesinde.. ya Allah deyip! Doğrul. Çoktur zaten yenilen. Yenildikçe kanayan, kanadıkça yenilen çoktur. Her başlangıç! Aslında bir sondur... / Yıldız kayar! Güneş doğar. Vazgeçmek!! Delikanlıyı bozar benim güzel abim. Dibine kadar inilir mi yokluğun! İnilir.. Delikanlı adam yenilir mi? Yenilir.. Aşk bu! Zeytin, peynir değil ki; yar bir ekmeği koy içine ye.. / Bazen, kan doğranır delikanlının ekmeğine. Kadın bu! Vurdu mu, en savunmasız yerinden vurur adamı. Kalp bile, kaçacak yer arar kendine. Dedim ya güzel abim; kadın bu. Vurdu mu, harbiden VURUR! / Herşeyi bıraktığını sanırsın ardında; her şey seni bırakmaz ama. En çokta ağlamak.. ağlamak! Benim güzel abim. Sünepe bir alacaklı gibi, yapışır yakana. Delikanlıyız dedik ya! Borcumuz borç.! Dökeriz bizde gözlerimizi, dilsiz bi köşeye birgün. Bir gün.. bizde soğuk bir mevsimde. Mesela.. bi Ocak'ta. Yeneriz yenemediklerimizi.. yada; yenilip yine. Çeker, gideriz başı dik! Yeni kendimizden.. eski kendimize. Öyle değil mi güzel abim!! Öyle değil mi. Söyle... '' Sevda dediğin.. ne kadar yakışırsa, ADAM olana..! Ayrılıkta okadar yakışır; D E L İ K A N L I Y A. ''