Artık başka çarem kalmamıştı. İki kişilik ilişkiyi tek taraflı yaşamaya başlamıştım. Ayakta tutmaya çalıştığım ilişkiyi karşımdakinin benim kadar sahiplenmediğini gördüğüm de almıştım bu kararı. Bir çok kez denedim. Defalarca ayrıldım, barıştım. Uzak durma kararı aldım. Her şey gece kafamı yastığa koyana kadar sürdü. Her gün kendime verdim sözler bir anda yerini duygusal bir boşluğa bırakıp affetme iç güdüsü harekete geçiyordu. Evet tam böyle 2 senemi harcadım. Harcadım diyorum çünkü çok sevmeme rağmen karşımdaki insanın benim gibi gelmediğine ikna oldum. Artık ne kadar canımı acıtsa da ondan uzak durmam gerektiğini bunun artık bir zorunluluk olduğunu kabullendim.