Vuslata Hasret

Urfa'nın sıcak bir günüydü. Avluda oturmuş çocuklarla ilgileniyordum. Ama aklım başka yerdeydi. Çocuklara baktım. Hiçbir şeyden habersiz oyun oynuyorlardı. Çok masumlardı.

-Anne babam ne zaman gelecek? Ben onu çok özledim, demişti oğlum. Gözlerim dolmuştu.

-Oğlum, senin baban sizi ve herkesi kurtaran bir kahraman. Kahramanlar gizlidir. O da gizleniyor.

Oğlumun yüzü gülmüştü. Ama ben gülemiyordum. Her an onun ölüm haberi gelecek mi diye içim içimi kemiriyor. Onu çok seviyordum. O vatanı için her şeyi göze almıştı. Gerçekten de isimsiz bir kahramandı. Ahmet'in teskere almasını dört gözle bekliyordum.

-O zaman ben de onun gibi kahraman olacağım anneciğim. Benim de yüzüm gülmüştü. Kafamı salladım. İnşAllah oğlunun asker olduğunu da görürdü babası. Televizyon açıktı. Çünkü şehit asker sayısına ve kim olduklarına bakıyorduk. Günümüz hep böyle geçerdi.

Kızımı kucağıma aldım ve beraber odasına gittik. Daha küçük olduğundan dolayı öğle uykularını çok severdi. Onu uyuttuktan sonra odasından çıktım. Kahknvalidemin yanına geçtim. Kayınvalidem, çok iyi kalpli ve bana çok yardımı dokunan biriydi. O olmasa çocuklara nasıl bakardım bilemiyordum. Böyle iyi kayınvalidem olduğu için çok şanslıydım.

-Uyuttun mu Azra torunumu, Dedi gülen gözlerle. Kafamı salladım evet anlamında. Yaşı 70 vardı. Bembeyaz teni ve gözlerinin kenarındaki kırışıklar ona çok yakışıyordu. O kadar güzeldi ki yaşlılığı bile kendine yakıştırıyordu. Hep uzun ve çiçekli elbiseler giyerdi. Şu ana kadar birkaç kere sinirli olduğunu görmüştüm. Tesbihini de hiç elinden düşürmezdi. Sürekli Allah'ı zikrederdi.

-Sen nasılsın güzel kızım.  Haberlerde bir şey yoktu inşAllah.

-Hamdolsun anneciğim. Haberlerde de şehit yoktu Allah'a şükür. Kafasını salladı o da. Derken haberleri tekrar açtık.

-Ayşe kumandayı versene. Kumandayı uzattım, kanalı değiştirdi. Bu açtığı kanalda SON DAKİKA diye kocaman yazı vardı. Spikerin konuşmasını dinledik.

-Şırnak iline bağlı ..... yerinde canlı bomba bulundu. Olayda 2 asker yaralandı ve 10 asker şehit oldu. Yakınlarına baş sağlığı dilerim.

Kanımız çekilmişti. Burası Ahmetimin olduğu ..... Gözümdeki yaşlar durdurak bilmiyordu.  Kayınvalidem de ağlıyordu.

-Ahmet. Diye uzunca bir ağıt çıkmıştı ağzımdan. Şehit olmuştu Ahmetim. Vuslatımız böyle mi olacaktı? Kara toprağına mı yoksa kefenine mi sarılacaktım sevdiğimin? Sadece fotoğraflarına mı bakacaktım? Peki ya çocuklara ne diyecektim? Hiçbir şey bilmiyordum. Kayınvalidem hıçkırıkları arasından sadece 'İnne lillahi ve inne ilayhi raciun (Biz Allah'tan geldik. Ve yine Allah'a döneceğiz)' diyebilmişti. Oğlum geldi yanıma. Ağladığımı görünce hiçbir şey demedi. Sadece gözyaşımı sildi küçücük elleriyle. O sırada kapı çaldı. Dizlerimde kalkacak derman bile bulamıyordum. Bu yüzden kapıyı açmaya Burak gitti.

-Baba, demişti Burak. İlk başta anlamamıştım. Ama sonra hemen ayaklanıp kapıya doğru gittim. Arkamdan da kayınvalidem geldi. Gözlerime inanamamıştım. Çünkü bu Ahmet'ti. Boynuna sarıldım. Gerçek olduğunu ölçmek ister gibiydim.

-Oğlum, dedikten sonra kayınvalidem de sarıldı. Allah'a ne kadar şükretsem azdı. Ahmet'i bize bağışlamıştı.

-Ama haberlerde senin olduğun yerde canlı bomba olduğunu söylemişlerdi.

-Gülüm, ben teskereyi aldıktan sonra oldu olay. Otobüsle geldim. Ondan geç kaldım.

Kayınvalidem ve ben birbirimize baktık. Doya doya sarılmak istiyordum. Onun için tekrar sarılmıştım.

-Hâlâ kapının önündeyiz. Hadi geç dinlen oğlum. Ahmet Burak'ı kucağına aldı ve içeriye gittik. Haberi görünce Ahmet de üzülmüştü. Onun da arkadaşları şehit olmuştu. Allah hepsine rahmet eylesin. Biz sabrımızın sonunda kavuşmuştuk. Allah herkese vuslat nasip etsin.