Ya şey şimdi bu ne biçim cümleye giriş dimi haklısın ama bilirsin beni,yazamam. Ben her zaman seni sana anlatırdım her zaman acımı sızımı paylaşır kollarında umut bulurdum sen olmadan birşey yazamam anlatamam derdimi yazarak ama sanırım sen tekrardan kollarına sarana kadar yazılarla anlatmam gerekicek hissettiklerimi belki görmezsin bu satırlarımı ama bilirim şuan bunları yazarken bile hissedersin beni çünkü biz konuşmayız sarılır ve hissederiz birbirimizi ve bu mükemmel birşeydir şimdi elini kalbine koy o içimi ısıtan bakışlarının bulunduğu gözlerini yavaşça yum ve sana seslenişimi dinle eğer beni hissedebiliyorsan sana ihtiyacım var bunu duy beni duy artık..