yalanını sevsinler "K" yalansız dönmüyor dünya.

Senin yalanlarını seveyim sevgili. Seviyorumlu olanları. Ve elbette özledimlileri. Sahi nasılsın sürekli beni öldürmek isteyen adam? Nasılsın kahramanım? Beni kurtarmak yerine öldürmeyi secen kahramanım. Ah elbette vazgecmek istiyorum senden. Son yalanını yakaladım bu gün. Zerre üzülmedim biliyor musun? Bilirsin beni, sadece sana yalan söyleyemediğimi.. artık vazgecmem gerekiyormus senden. Baskasını sevebileceğimden değilde icimde büyüyen bu kansere dur diyemediğimden, bu vazgecme isteğim. Sahi ne zaman ağlamıştım en son sana. Nasılda tutamıyorum bak sözlerimi. Abimde üzülüyor benim icin...

Herkes nasıl eridiğimi seyrediyor. "Film değil bu orospu cocukları bataklıktayım" demek istiyorum. Tam söyleyecekken hayalle karışık senin yüzün geliyor gözümün önüne. Susuyorum. Ellerimi tutup " ben geldim prenses" diyorsun. Sonra diyorum oralarda bi yerlerde bi tanrı olmalı. Bana en mukemmel meleğini bağışlayan bir tanrı...

Tam bunları düşünüp sesini duyuyorken, "gömüldün artık prenses, ben bile kurtaramam seni" diyorsun. O an gözlerime biseyler oluyor. Nefesim teklemeye başlıyor. Iclerinden biri "iste cehennemdesin, kurtulamassın" diyor. Cennetin de cehennemimde sen olduğunu bilmiyorlar ki sevgilim. Sonra ilaclar etkisini yitiriyor ve ben uyanıyorum.
Karsımdaki aynada kendimi görüyorum. Tahammülüm yok. Bir kalem fırlatarak paramparca ediyorum aynayı. Ve yerlerde yüzlerce yansımam olusuyor. Bu muazzam. İclerinden bi parcayı alıp avucumda sıkıstırıyorum. Biraz acı verdikten sonraki serinleme pahabicilmez. Ve elim paramparca. Bu el ilk senin elini tutmustu. Simdi tutulmamaz halde. Madem senden vazgecmeye karar verdim. Seni hatırlatan hicbirseyin olmaması lazım, değil mi?